20ές Νύχτες Πρεμιέρας: Οι Ταινίες μέσα από τα Μάτια μας

Από τους Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου, Τάσο Μελεμενίδη και Παναγιώτη Μπούγια

Άλλο ένα φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας έφτασε στο τέλος του κι εμείς αποτυπώνουμε τις εντυπώσεις μας για το μεγαλύτερο κομμάτι των δύο Διαγωνιστικών τμημάτων, αλλά και του Πανοράματος. Για τις Πρεμιέρες που είδαμε (Γροθιές στους Τοίχους, Η Εξαφάνιση της Έλενορ Ρίγκμπι, Καλωσήρθες στη Νέα Υόρκη, Xenia, Whiplash, Δύο Ανάσες, Η Ίρις, το Παράθυρο της Ψυχής και το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε) δεν θα περιοριστούμε στις εδώ πέντε γραμμές, αλλά θα συναντήσετε πλήρη κείμενα γι’ αυτές, στην Πέμπτη κυκλοφορίας της καθεμιάς.

Για το τελετουργικό του πράγματος, τα βραβεία που απονεμήθηκαν είναι τα εξής:

Χρυσή Αθηνά: «’71»

Βραβείο Σκηνοθεσίας: Γιόνας Άρνμπι για το «When Animals Dream»
Βραβείο Σεναρίου: Έσκιλ Βογκτ για το «Στο Σκοτάδι»

Βραβείο Κοινού: «Σήμερα Θέλω να Γυρίσω Μόνος»

Χρυσή Αθηνά Μουσικού: «20.000 Μέρες στη Γη»

Ειδική Μνεία: «Pulp: Μια ταινία για τη Ζωή, το Θάνατο και τα σούπερμάρκετ»

Διεθνές Διαγωνιστικό:

'71

Η Απόσταση Μεταξύ Μας (10,000 Km, Ισπανία/ΗΠΑ): Μια ερωτική σχέση μέσω Skype, λόγω εργασιακής μετανάστευσης εκείνης, και μια αρκετά πειστική και τρυφερή, αλλά όχι πάντα ενδιαφέρουσα, ταινία για μια πραγματικότητα που υπάρχει δίπλα μας. (Ι.Μ.Λ.)

Φυσικές Επιστήμες (Ciencias Naturales, Αργεντινή/Γαλλία): Το ντεμπούτο του Matias Lucchesi, λιτό, συμπαγές και περιεκτικό, προσπαθεί μέσα  σε 70 λεπτά να σκιαγραφήσει επαρκώς δυο χαρακτήρες, μια πρόωρα ώριμη δωδεκάχρονη και την μάλλον αμήχανη και παρορμητική δασκάλα της, που ταξιδεύουν οδικώς μέσα στην Αργεντινή προς αναζήτηση του πατέρα της πρώτης.  Φτιάχνει μεν υποτυπώδεις συμβολισμούς μέσα από τις κοινές ελλείψεις των ηρωίδων, δίνει όμως μέσα από την εξερεύνηση φτωχικών περιοχών της χώρας, την εικόνα μιας χώρας αποτελούμενης από ανθρώπους που αρκούνται στα λίγα και ψάχνουν με μανία γι΄αυτά. (Τ.Μ.)

Οχυρό Τίλντεν (Fort Tilden, ΗΠΑ) : Απόπειρα indie νεανικής κομεντί με ηρωίδες δύο αλλοπρόσαλλες Μπρουκλινέζες. Το ανέμπνευστο χιούμορ και η υπερβολική «εμπιστοσύνη» των δημιουργών σε αυτό που κάνουν, έχουν ως κατάληξη ένα αδιάφορο φιλμ άσκοπης περιπλάνησης που βουλιάζει βαθιά μέσα στην ένδοξη ηλιθιότητα και την αντιπαθητική ιδιοσυγκρασία των πρωταγωνιστριών του. (Π.Μ.)

Σήμερα Θέλω να Γυρίσω Μόνος (Hoje Eu Quero Voltar Sozinho, Βραζιλία) : Δροσερό φιλμάκι που κερδίζει πόντους απ’ την αισιόδοξη στάση του απέναντι στα προβλήματα μιας gay εφηβείας και λιγότερο απ’ το σενάριο και τη σκηνοθεσία του. Το «αναζωογονητικό» του μήνυμα σε συνδυασμό με την γεμάτη συστολή τρυφερότητα των ερωτικών του σκηνών είναι μάλλον αυτά που του απέφεραν το βραβείο Teddy στο Βερολίνο. Απρόσμενα καλό και το σάουντρακ. (Π.Μ.)

When Animals Dream (Nar Dyrene Drommer, Δανία) : Λυρικός, σκανδιναβικός τρόμος που ακολουθεί μια έφηβη καθώς μεταμορφώνεται σε Λυκάνθρωπο. Μην περιμένεις όμως ένα scary movie, καθώς αυτό που μετράει εδώ είναι ο συναισθηματικός αντίκτυπος αυτής της μεταμόρφωσης. Ένα φιλμ τρόμου που βασίζεται στην «οικειότητα»  και την απήχηση του ψυχισμού της ηρωίδας στον θεατή. Εξαιρετική φωτογραφία. (Π.Μ.)

'71 (Μ.Βρετανία) : To Βορειο-Ιρλανδέζικο «ζήτημα» αναδεικνύεται σε φαντασμαγορικό καφκικό εφιάλτη της μιας νύχτας, εκεί όπου οι δρόμοι του Μπέλφαστ μετατρέπονται στο απόλυτο ψυχεδελικό σκηνικό. Ο ήρωας, ένας  πληγωμένος Βρετανός στρατιώτης που περιπλανιέται στην υγρή, αφιλόξενη νυχτερινή πόλη (Τζακ Ο’ Κόνελ) μοιάζει με αντεστραμμένο είδωλο του Τζέιμς Μέισον στον «Απόκληρο της Κοινωνίας» (Odd Man Out, 1947). (Π.Μ.)

Συ Ότι Πράος Και Αγαπητός Ει (Thou Wast Mild and Lovely, ΗΠΑ): Το DIY cinema μετακομίζει από τα διαμερίσματα των μεγαλουπόλεων (όπου συνήθως εξασκείται) σε αγροτόσπιτο της αμερικανικής ενδοχώρας. Η ιστορία της Josephine Decker, φαινομενικά απλή, αντλεί τη δυναμή της από την συνεχώς ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που επιτυγχάνεται με ελάχιστα μέσα, αλλά κυρίως με την αποτύπωση της θλιβερής ζωής των ηρώων από τις εικαστικά «βρώμικες» εικόνες της καθημερινότητάς τους. (Τ.Μ.)

Το Κανάλι (The Canal, Ιρλανδία): Ένα υποτιθέμενο φάντασμα  που κατοικεί σε σπίτι όπου διαπράχθηκαν πολλαπλά αποτρόπαια εγκλήματα στοιχειώνει για τα καλά το μυαλό του κεντρικού ήρωα και τον οδηγεί σε ένα ανεξέλεγκτο μακελειό της οικογένειάς του. Με πολλή όρεξη καμωμένο, αλλά χωρίς να ξεχωρίζει ιδιαίτερα από ανάλογα φιλμ του είδους. (Ι.Μ.Λ.)

Στο Σκοτάδι (Blind, Νορβηγία/Ολλανδία): Μια πολύ ιδιαίτερη σεναριακή σύλληψη (στο θεματικό επίκεντρο της το περί τυφλότητας άλλοτε κυριολεκτικά κι άλλοτε μεταφορικά), που μάλλον στο χαρτί και σίγουρα στην οθόνη χαραμίζεται σε μια άσκοπη και χαρακτηριστικά ανομοιογενή αφήγηση. (Ι.Μ.Λ.)

Μουσικό Διαγωνιστικό:

Heaven adores you

Όμορφος Θόρυβος (Beautiful Noise, ΗΠΑ): Η γραμμική διήγηση της ιστορίας του shoegaze ιδιώματος, της πειραματικά θορυβώδους pop/rock μουσικής, από τους Cocteau Twins μέχρι σήμερα. Συμβατικό και περιορισμένο, αλλά σαφώς ενδιαφέρον για τους μουσικόφιλους. (Ι.Μ.Λ.)

Μια Ταινία Για Τον Έλιοτ Σμιθ (Heaven adores you, ΗΠΑ): Μια θλιμμένη ελεγεία για τον χαρισματικό τραγουδοποποιό Έλιοτ Σμιθ. Ό,τι επί της ουσίας μας χρειαζόταν, μια δεκαετία μετά το φευγιό του. Οι τόποι που τον χάραξαν και το δημιουργικό του έργο, εξαγνισμένο πια από τις ατελείωτες μάχες με προσωπικούς δαίμονες. (Ι.Μ.Λ.)

The Past Is A Grotesque Animal (ΗΠΑ): Ένα ντοκιμαντέρ βασισμένο στο πορτρέτο του frontman των υπερτιμημένων of Montreal που πραγματεύεται κάπως επιπόλαια το ασυμβίβαστο (;) υγιών προσωπικών σχέσεων και καριέρας. (Ι.Μ.Λ.)

Pulp: Μια Ταινία Για Τη Ζωή, Τον Θάνατο και Τα Σούπερμάρκετ (Μ.Βρετανία): Με αφορμή την τελευταία συναυλία των Pulp στο Σέφιλντ, πληροφορίες γύρω από το συγκρότημα, πολλαπλές εκρήξεις του λαού τους και μια εντυπωσιακά γυρισμένη (και ερμηνευμένη) μουσική performance. (Ι.Μ.Λ.)

Η Ιστορία των Slint (Breadcrumb trail, ΗΠΑ):  Οι Slint, απ’ό,τι καταλαβαίνω, παραμένουν μέχρι σήμερα σε underground κύκλωμα, ακόμη κι αν διαμόρφωσαν όσο ελάχιστοι αυτό που μετέπειτα ονομάστηκε post-rock. Οικογένειες, σχολείο και κυρίως ατελείωτες ώρες προβών και αυτοσχεδιασμών του Μπριτ (που ανέπνεε για πρωτότυπες μουσικές ιδέες και δομές) και της παρέας του, προετοιμάζοντας για τρία χρόνια το ορόσημο «Spiderland». (Ι.Μ.Λ.)

  

Πανόραμα:

Tu dors Nicole

Ξύπνα με Όταν Μεγαλώσω (Tu Dors Nicole, Καναδάς) : Ντελικάτο indie με γλυκόπικρο χιούμορ, πειθαρχημένη οπτική αισθητική, έξυπνους διαλόγους και σαγηνευτική ασπρόμαυρη φωτογραφία. Τα μουσικά vibes του παντρεύονται με μια ατμόσφαιρα «φαντασιώσεων» εν μέσω καλοκαιρινού καύσωνα και τα καρτποσταλικά του νυχτερινά αναδεικνύουν την «αϋπνία» της κεντρικής ηρωίδας, καθώς το πέρασμα απ τη μια σκηνή στην άλλη γίνεται με fade in black! (Π.Μ.)

Κυνηγημένοι Εραστές (Catch Me Daddy, M. Βρετανία) : Σκηνοθετική αμηχανία, ανυπαρξία ρυθμού και κακές ερμηνείες σε ένα φιλμ που περιφέρεται χωρίς προσανατολισμό, όπως κι οι πρωταγωνιστές του στην υγρή, ομιχλώδη Βρετανική ύπαιθρο, καταδιωκόμενοι από «κυνηγούς κεφαλών» και μουσουλμάνους που μιλάνε Αγγλικά με προφορά Punjabi. Ο πρώην βιντεοκλιπάς Ντάνιελ Γουλφ παίζει με τα νεύρα και τις αντοχές του θεατή! (Π.Μ.)

Remake (Σουηδία/ΗΠΑ) : Με μόλις τρεις ηθοποιούς και ιδωμένο μέσα απ' την φορητή κάμερα της πρωταγωνίστριας (που «κρύβεται» συναισθηματικά πίσω απ αυτήν), τούτο το μικρό δράμα χαρακτήρων προσεγγίζει με ειλικρίνεια τις σύγχρονες σχέσεις, διαθέτοντας και μία απρόσμενη ανατροπή. Επιπλέον, βλέπεις μια Νέα Υόρκη ακαλαίσθητη, φωτογραφημένη θαρρείς με τα μελαγχολικά μοτίβα του σκανδιναβικού βορρά. Ενδιαφέρον πείραμα κινηματογραφικής αφήγησης. (Π.Μ.)

Κόκκινο Τριαντάφυλλο (Red Rose, Γαλλία) : Το αρχικό ντοκιμαντερίστικο υλικό του φιλμ απ τα γεγονότα της «Πράσινης Επανάστασης» στο Ιράν, δίνει απρόσκοπτα τη θέση του σε ένα ψυχολογικό δράμα δωματίου που αναδεικνύει τους κινδύνους του «εφησυχασμού» σε δύσκολες περιόδους, εξισορροπώντας αρκετά επιτυχημένα τα ιδεολογικά του κίνητρα με τις απαιτήσεις μιας κινηματογραφικής πλοκής. (Π.Μ.)

Μηχανή Ψεύδους (The Heart Machine, ΗΠΑ) : Μπορεί να υπερηφανεύεται περισσότερο για την οργανικότητα και τη σύνθεση των πλάνων του και λιγότερο για την αφηγηματική του δεινότητα. Το αρχικό ενδιαφέρον για τη φόρμα και το υπαινικτικό σασπένς, υποχωρεί σταδιακά από την έλλειψη βάθους των χαρακτήρων και την αδύναμη ίντριγκα. Διαθέτει όμως κομψό στυλ, παρ'όλη την ψηφιακή σχέση των πρωταγωνιστών του! (Π.Μ.)