Nostromo Home Cinema 20

Ταινία του Δεκαπενθημέρου:

Από τον Γιάννη Σμοΐλη

Captain America: Winter Soldier (2014) ****

Σκηνοθεσία: Άντονυ & Τζο Ρουσσό

Πρωταγωνιστούν: Κρις Έβανς, Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Σάμιουελ Τζάκσον, Σκάρλετ Γιόχανσον

136’, 2.35 : 1

Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα, ο δεύτερος Captain America να είναι όχι μόνο η κορυφαία ταινία της marvel μέχρι στιγμής (οι φανατικοί των Avengers μπορεί να διαφωνήσουν αλλά το φιλμ του Whedon, παρότι εξίσου χορταστικό σε θέαμα, προέκυψε πιο «ελαφρύ» στην φαντασμαγορική εκτέλεση του, κάτι που βαραίνει υπέρ του ρεαλιστικότερου και πιο σοβαρού Captain…), αλλά και μια από τις καλύτερες ταινίες δράσης που έχουν γυριστεί ποτέ.

Δεν είναι μόνο η στιβαρή κατασκοπική του ίντριγκα που το απογειώνει σε πιο ενήλικες σφαίρες, ποιοτικής διασκέδασης. Αυτό το sequel (η πρώτη ταινία ήταν επίσης πολύ αξιόλογη για το είδος της) διαθέτει πλήθος αρετές και, παρά τον -«ντεφορμέ» στους καιρούς μας- ιδεαλισμό του κεντρικού του ήρωα, καθόλου αφέλεια. Ποιος θα περίμενε από μια κατά βάση εφηβική περιπέτεια να τοποθετείται εύστοχα (αν και σαφώς μεταφορικά) σε σχέση με τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα του καιρού μας και να μη μοιάζει αθέλητα κωμική; Κι όμως, ο «Στρατιώτης του Χειμώνα» δεν σε μπουκώνει με εφέ για να αναγκαστείς να βάλεις τη σκέψη στο off. Αντίθετα, ανάμεσα στην ακατάπαυστη, εξαιρετικά μονταρισμένη, δράση του, στις εκπληκτικά σκηνοθετημένες σκηνές κυνηγητών, ξύλου, πυροβολισμών και εκρήξεων (απ’ τις καλύτερες που είδαμε τα τελευταία χρόνια), χωράει και προβληματισμούς για την εθελούσια παράδοση της ελευθερίας των μαζών στα χέρια δυνάμεων εξουσίας που, κυνικά και στο όνομα της «παγκόσμιας ασφάλειας», έχουν θεοποιήσει την σκληρή, ανάλγητη, παράλογη τάξη και την έχουν μετατρέψει σε αυτοσκοπό. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό φιλμ μεγάλου κοινού που υπηρετεί θαυμάσια τους άμεσα ψυχαγωγικούς του σκοπούς ενώ παράλληλα αφηγείται, σε δεύτερο επίπεδο, μια μελαγχολική ιστορία διάψευσης και προδομένων ιδανικών. Βλέπεις, η πίκρα του Captain America είναι η πίκρα μιας ολόκληρης εποχής που δε μπορεί εύκολα να ξεχωρίσει τους εχθρούς από τους συμμάχους, κι ενός κόσμου που γίνεται ολοένα και πιο πολύπλοκος για να μπορείς να τον προσεγγίσεις με καθαρές ιδέες.

Πάνω απ’ όλα όμως – και γι’ αυτό δικαιολογούνται να πανηγυρίζουν οι φανατικοί του σινεμά πληθωρικής δράσης - έχουμε να κάνουμε με ένα ψαρωτικό blockbuster, της καλύτερης αμερικάνικης παράδοσης, απ’ αυτά που μας θυμίζουν γιατί δε μπορούμε να απαρνηθούμε, έτσι απλά, τα προϊόντα της χολιγουντιανής βιομηχανίας. Ειδικά όταν είναι τόσο ποιοτικά και καλογυρισμένα. Γιατί εδώ το θέαμα υποστηρίζεται από ένα μεστό, καλογραμμένο σενάριο κι ο οπτικός εντυπωσιασμός είναι δικαιολογημένος από την εξέλιξη των γεγονότων, προκύπτοντας σαν φυσικό και απαραίτητο συμπλήρωμα της πλοκής, αντί να την καπελώνει. Ταινίες σαν το Captain America, τιμούν τον κινηματογράφο σαν μαζική, λαϊκή τέχνη που, ναι μεν, δε διεκδικεί θέση σε κανένα φανταστικό μουσείο αλλά μπορεί να ικανοποιήσει αισθητικά το κοινό της και ταυτόχρονα να το «μπάσει» και σ’ ένα τριπάκι συζήτησης έστω, για το πού οδεύει αυτή η «ρημάδα» η κοινωνία χωρίς να το αντιλαμβάνεται.

Κυκλοφορούν επίσης:

Από τον Χρήστο Ζαφειριάδη

All That Jazz (Η Παράσταση Αρχίζει, 1979)  ****1/2

Δεν γίνεται να γεύεσαι τη τέχνη του κινηματογράφου και να μη σου αρέσει το All That Jazz. Είναι, βλέπεις, μια ταινία που ακροβατεί με μαεστρία ανάμεσα στη μυθοπλασία και την αληθινή ζωή, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη αρετές, αδυναμίες, επιτεύγματα και επιθυμίες ενός ανθρώπου που θέλησε να αναμετρηθεί με την θνητότητά του. Ενός ανθρώπου που μέσα από τις αραμπέσκ φαντασιώσεις του, προσπάθησε να κατακτήσει τα άκρα, να ξεπεράσει τη φρίκη του να είσαι συνηθισμένος και τελικά να αναμετρηθεί με τον ίδιο τον θάνατο, αποχαιρετώντας ό,τι αγάπησε με το κεφάλι του ψηλά. Το All That Jazz είναι μια ταινία για ανθρώπους που γελάνε, μεθάνε, καπνίζουνε και ζούνε, κάθε μέρα σαν να ‘τανε η τελευταία, από την αρχή της φαντασίωσης, μέχρι το ξέσκισμα της ψυχικής αντοχής και το φινάλε της πορείας που λέγεται ζωή.

Ο Εχθρός μου (2013)  ***1/2

Τον Εχθρό μου θα τον νιώσεις ως στο μεδούλι. Από την υπέροχη κιθαριστική υπόκρουση των αρχικών τίτλων μέχρι την απέραντη μοναξιά του τελευταίου πλάνου, θα έρθεις αντιμέτωπος με μια ταινία που αγγίζει τα πρόθυρα της προσωπικής, συναισθηματικής και τελικά, ελληνικής αποσύνθεσης. Τα αγγίζει και τα ενσωματώνει στο δράμα (και τον εχθρό) του ήρωα (με τον υπέροχο Μανώλη Μαυροματάκη να αποκαλύπτεται). Ενός ήρωα που χωνεύει την τραγική μοίρα της οικογένειάς του, αμφισβητεί όμως την λογική έκβαση του επακόλουθου και περιφερόμενος ανάμεσα στις ζωές των άλλων, βρίσκεται αντιμέτωπος με τα φαντάσματα ενός ανελέητου παρόντος. Βρίσκεται παγιδευμένος σε ένα ψυχολογικό αδιέξοδο και μια αδίστακτη πραγματικότητα την οποία ας μη γελιόμαστε, την χτίσαμε μόνοι μας, κάτω από τόνους κοινωνικής ανασφάλειας και φυσικά, το άγρυπνο βλέμμα ενός αμέτοχου Θεού.

Neighbors (Ανυπόφοροι Γείτονες, 2014) **1/2

Οι Ανυπόφοροι Γείτονες θα μπορούσαν να είναι ένα μικρό αριστούργημα ανέμελης και ανόθευτης υπερβολής. Αντί γι αυτό όμως ο σκηνοθέτης Nicholas Stoller μοιάζει να χρησιμοποιεί ένα δίχτυ ασφαλείας, δειλιάζοντας να αγγίξει τόσο την αδάμαστη αυθάδεια της φοιτητικής πλευράς όσο και την ενήλικη αποδοχή της οικογενειακής υποχρέωσης, κατασκευάζοντας τελικά μια συμμαζεμένη κωμωδία, φαρσικών, λεκτικών και σεξουαλικών καταστάσεων. Επιπλέον, αδυνατεί να προσεγγίσει με επιτυχία την απόσταση ανάμεσα στις ηλικίες, με το τελικό αποτέλεσμα να μην έχει σαφή χαρακτήρα, αδυνατώντας φυσικά να μετατραπεί σε ένα επικό ολοκαύτωμα αδέσμευτης διασκέδασης. Μη παρεξηγηθώ όμως, η διασκέδαση υπάρχει, απλώς μοιάζει μερικώς υποταγμένη.

Big Bad Wolves (2013)  ***

Μπορεί ο Ταραντίνο να το χαρακτήρισε ως μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, ωστόσο το εκ του Ισραήλ ορμώμενο αυτό θρίλερ απέχει αρκετά από την ουσία τέτοιων χαρακτηρισμών. Δεν απέχει όμως από το να αναγνωριστεί ως μια καλοστημένη και ανατρεπτική κινηματογραφική αναζήτηση της ταυτότητας ενός απεχθούς δολοφόνου. Σκοτεινό, σαδιστικό και με αρκετές δόσεις μαύρου χιούμορ να σπάνε την σοβαροφάνεια, το Big Bad Wolves δεν είναι κάποιο αριστούργημα, είναι όμως μια μεταμεσονύχτια ταινία που φλερτάρει με τον θάνατο (ενός λαού;) και γοητεύεται από την εκδικητική βιαιότητα των ανθρώπων που χάνουν τον έλεγχο και γίνονται θύματα, τόσο του μαραμένου τους εγωισμού όσο και της οργισμένης απόγνωσής τους.