18/9/14

Ο Λαβύρινθος (The Maze Runner, 2014) **1/2

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου


Σκηνοθεσία: Ουες Μπολ
Πρωταγωνιστούν: Ντίλαν Ο’Μπράιαν, Κάια Σκοντελάριο, Γουιλ Πούλτερ
113’


Στο πνεύμα της young-adult παραγωγής που αποτελεί, μαζί με τους σουπερήρωες, το πιο ισχυρό κομμάτι της κινηματογραφικής βιομηχανίας σήμερα, το πρώτο μέρος του «Λαβυρίνθου» φέρει όλη την απαραίτητη σθεναρή συγγένεια με το χρυσοφόρο “Hunger Games”, συστήνεται εν μέρει ως εναλλακτική του αποτυχημένου (όχι μόνο) εμπορικά “Enders Game”, ενώ στον πυρήνα του φωλιάζουν επιδραστικά concepts όπως αυτό των τηλεοπτικών “Lost”, μπολιασμένο με ένα δυστοπικό άγγιγμα παρεμφερές με του Τζος Γουίντον, που περισσότερο συναντάται στις τηλεοπτικές δουλειές του.

Ιδεολογικά, στο πλαίσιο ενός σύμπαντος με απολυταρχική εξουσία, μεγαλοσυμφέροντα, μετα-αποκαλυπτικές φυσικές συνθήκες και ανθρώπους-πειραματόζωα εν αγνοία τους, η ταινία φέρνει αντιμέτωπους δύο αντίθετους πόλους. Τη συντηρητική πτέρυγα που της αρκεί να ζει φυλακισμένη σε μια κοιλάδα, δαιμονοποιώντας έναν λαβύρινθο που ανοίγει τις πύλες του κάθε αυγή και κλείνει με τη δύση του ηλίου, αλλά κρατά ως προτεραιότητα την αποφυγή νέων θυμάτων (γιατί έχει ζήσει και χειρότερες εποχές) και την πτέρυγα της εξέγερσης ενός νεοφερμένου εκλεκτού που επιθυμεί την απελευθέρωση από τα δεσμά της, ακόμη και με τίμημα μερικούς νεκρούς (ακόμη), για να μάθει την αλήθεια.

Κι αν το ευτύχημα είναι πως προτιμώνται πλοκή και χαρακτήρες από την αλόγιστη χρήση βροντωδών σκηνών δράσης (αν και η πλοκή πυκνώνει υπερβολικά στο δεύτερο μέρος, δημιουργώντας προβλήματα στο ρυθμό και ανοίγοντας πολλά σεναριακά μέτωπα), οι επιτηδευμένες αποκαλύψεις στο φινάλε και το συναισθηματικό cliffhanger υπενθυμίζουν πως και ο «Λαβύρινθος» στήνεται (και το περηφανεύεται με τον τρόπο του) στα πρότυπα μιας σειράς ταινιών, με τον τονισμό στο «σειρά» αντί στο «ταινιών».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου