16/10/14

'71 (2014) ***1/2

Από τον Τάσο Μελεμενίδη

Σκηνοθεσία: Γιαν Ντεμάνζ
Παίζουν: Τζακ Ο’Κόνελ, Πολ Άντερσον, Σον Χάρις
99’, 2.35:1


Ο (έμμισθος) στρατός πέρα από χωνευτήρι ατόμων με εθνικιστικές ορμές, υπέρμετρο πατριωτισμό ή εθισμό στον εξοπλισμό, αποτελείται κατά ένα πολύ σημαντικό μέρος από νεαρούς που δύσκολα μπορούν να δώσουν μια πειστική απάντηση για το πώς βρέθηκαν εκεί. Παιδιά συνήθως χαμηλών κοινωνικών τάξεων, που δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, ακολουθούν συνήθως τις συμβουλές κάποιων μεγαλύτερων του στενού περιβάλλοντός τους, που μιλούν για οικονομική ασφάλεια και σταθερότητα, για κύρος και για σχετικά εύκολη ζωή. Το αποτέλεσμα είναι να μην κατανοούν συχνά πως η επιλογή που έκαναν φέρνει πλάι της την υψηλή πιθανότητα που υπάρχει να βρεθούν σε ένα αληθινό πολεμικό πεδίο.


Το ’71 ακολουθεί έναν νεαρό Βρετανό στρατιώτη που βρίσκεται στις ταραχές του Μπέλφαστ που έγιναν εκείνη τη χρονιά και μάλλον δεν ήταν προετοιμασμένος για να τις αντιμετωπίσει. Μια περιπολία μαζί με άλλους καταλήγει σε σύρραξη, πυροβολισμούς και τελικά ανθρωποκυνηγητό, με τον ίδιο να περιφέρεται στους δρόμους του Μπέλφαστ για ένα βράδυ με αποκλειστικό σκοπό την επιβίωσή του. Σε αυτό το βράδυ η κάμερα του Ντεμάνζ δεν είναι μόνο τα μάτια του ήρωα, είναι και το μυαλό και τα σπλάχνα του, μεταδίδοντας με τρομακτική αμεσότητα όλο το ταξίδι του. Η δύναμη των πλάνων δίνει και το στίγμα του φιλμ, την παραδοχή πως το ένστικτο της επιβίωσης αφήνει μίλια πίσω του τις εντολές των ανωτέρων και τους εθνικούς διαχωρισμούς φίλων και εχθρών. Φίλος είναι όποιος τρέχει να σε βοηθήσει, εχθρός όποιος τρέχει να σε σκοτώσει, ό,τι αίμα και αν έχει μέσα του. Ο παραλογισμός αυτού του κόσμου και η παραδοχή πως η ζωή ενός αναλώσιμου στρατιώτη δεν είναι και τόσο σημαντική τελικά, αναλύονται μέσα από τη δράση τόσο έντονα ώστε το διδακτικό φινάλε της ταινίας να μοιάζει περιττό και ανούσιο – μικρή παραφωνία, πάντως, μπροστά στο επίτευγμα που έχει πραγματοποιηθεί πριν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου