2/10/14

Xenia (2014) **1/2

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου


Σκηνοθεσία: Πάνος Χ. Κούτρας
Πρωταγωνιστούν: Κώστας Νικούλι, Νίκος Γκέλια, Γιάννης Στάνκογλου, Άγγελος Παπαδημητρίου
128’, 1.85:1


Κάποιες φορές μια τραγωδία χωρίζει τους ανθρώπους. Τις περισσότερες όμως, νομίζω, τους φέρνει πιο κοντά· όπως συνέβη με τον Ντάνι και τον Οδυσσέα. Για όσο...

Οι δυο τους είναι έφηβα αδέρφια που ζουν χωριστά. Αγνώστου Έλληνα πατρός, από Αλβανίδα μάνα. Όταν εκείνη αφήνει την τελευταία της πνοή, τα δυο αγόρια θα γυρίσουν όλη την Ελλάδα αναζητώντας τον πατέρα που τους άφησε, όταν ήταν ακόμη παιδιά.

Η «Xenia» είναι μια εμφανώς καλογυρισμένη (queer) μίνι οδύσσεια που κουβαλά έντονο συγκινησιακό φορτίο και καταφέρνει να το μεταγγίσει και στον (άνευ παρωπίδων) θεατή. Είναι τα τραγούδια της Patty Pravo (είδωλο της μάνας τους και δικό τους), οι στιγμές που μοιράζονται οι δυο τους και αναδίδουν μια αίσθηση σα να γνωρίζονται από την αρχή αλλά συγχρόνως και σα να μην απομακρύνθηκαν ποτέ, η σύντομη αλλά καίρια εμφάνιση του Άγγελου Παπαδημητρίου που ακροβατεί θαυμαστά ανάμεσα στο camp και την τραγικότητα, το ταλάντεμα μεταξύ ονειρικής κατάστασης και πραγματικότητας.

Αυτό που σίγουρα δεν καταφέρνει η ταινία, είναι να μιλήσει ουσιωδώς για τα προσωπικά και κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα που άρει και τα φέρει για έμβλημά της. Η ομοφυλοφιλία, η ορφάνια, το να θεωρείσαι ξένος στην πατρίδα που γεννήθηκες, τα ακροδεξιά φαινόμενα. Τα αγγίζει αλλά ποτέ δε σκάβει κάτω από την επιδερμίδα και επαφίεται είτε σε σχηματικότητες (ο τρόπος που παρουσιάζει τη στάση της αστυνομίας ή τον Χρυσαυγίτη πολιτευόμενο) και πολυϊδωμένους συμβολισμούς (κουνέλι-αθωότητα, γλειφιτζούρι-παιδικότητα).

Κι αν η ελαφρά χαλάρωση της αφηγηματικής συνεκτικότητας μετά το πρώτο μισό μπορεί να περάσει και αβλεπεί, το αχρείαστο προβοκάρισμα της εναρκτήριας σεκάνς αμαυρώνει μια αξιοπρεπέστατη, όχι μόνο για τα περιβόητα ελληνικά δεδομένα, παραγωγή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου