Ένα Περιστέρι Έκατσε Σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο Την Ύπαρξή Του (2014) ***1/2

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Ρόι Άντερσον

Παίζουν: Νιλς Βέστμπλομ, Χόλγκερ Άντερσον

101’

Ο Ρόι Άντερσον («Τραγούδια από τον Δεύτερο Όροφο») αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σα νεκρούς από καιρό (αφού γλέντησαν πρώτα για λίγο) και είναι σα να τοποθετεί στους δρόμους τα φαντάσματά τους. Φαντάσματα που δεν παρουσιάζονται τρομακτικά, αλλά τρομερά ματαιωμένα από τον ίδιο το ρου της ύπαρξής τους. Φέρνει το απρόοπτο έναντι της κανονικότητας, σε κάθε γωνιά του παγερού Σκανδιναβικού τοπίου, αλλά και των κλινικά αποσυναισθηματισμένων κλειστών χώρων, γεννώντας το σουρεαλιστικό και το παράδοξο μέσα από το φυσιολογικό, αν το καλοσκεφτείς.

Σε αυτό το μεταμοντέρνο (όπως το είχε οραματιστεί, φαινομενικά πιο ανάλαφρα, ο Τατί), εκ βάθρων ιδιοσυγκρασιακό δημιούργημα, ο Άντερσον αναζητά μέσα από στατικά πλάνα σημάδια ζωής και στιγμιότυπα σκιρτήματος -και τα βρίσκει μόνο σε μια ελκυστική κορασίδα που αφαιρεί με ανεμελιά ένα πετραδάκι από το γοβάκι της και σε ένα νεαρό ζευγάρι που ερωτοτροπεί έξω από τα όρια του αστικού περιβάλλοντος.

Στο βραβευμένο με Λέοντα στη Βενετία, Μπεκετικό «Περιστέρι», με τον ποιητικά στομφώδη τίτλο χωρούν δύο προφανείς αναγνώσεις. Η πρώτη είναι αυτοαναφορική. Ο μελαγχολικός, παραδοσιακής κοπής, διασκεδαστής (στο πρόσωπο του ενός πλανόδιου πωλητή) που ξεπεράστηκε από την εποχή του και αδυνατώντας να προσελκύσει πια τα πλήθη, αναλογίζεται την ματαιότητα της ύπαρξής του. Και η δεύτερη, η πιο αφηρημένη, είναι η απαθανάτιση της κωμικοτραγικής ολίσθησης της ανθρωπότητας, καθώς ξεφτίζει βιολογικά και αλλοτριώνεται κοινωνικά, προς τον ουσιαστικό θάνατο της. Αν δεν τον έχει ήδη συναντήσει μες στη σιωπηρή της απελπισία...