Δύο Ημέρες, Μία Νύχτα (Deux jours, une nuit, 2014) ***

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Ζαν Πιερ & Λικ Νταρντέν

Πρωταγωνιστούν: Μαριόν Κοτγιάρ, Φαμπρίτσιο Ροντζόνε

95’, 1.85:1

Υπάρχουν πράγματα σταθερά θαυμαστά στο σινεμά των Νταρντέν: Η σύνεση της (βίαιης) κινηματογράφησης, ο τέλεια δομημένος ρεαλισμός, ο μεγάλος ανθρωπισμός τους, το πως  το καθημερινό τίποτα ανάγεται σε ένα περιεκτικό πολιτικοκοινωνικό κάτι.

Στις Δύο Ημέρες του, σημαντικά διαφοροποιημένες ως προς τη βιαιότητα λόγω και της οριακά καταθλιπτικής ηρωΐδας, είναι ωστόσο που θα σταθείς. Γιατί αυτή είναι μια πιο σύνθετη στιγμή τους. Θέλουν να μιλήσουν και για την λαϊκή τάξη και πως διαβρώνεται η αναγκαία αλληλεγγύη της από το άγριο σύστημα αλλά και για το άτομο που πρέπει να ανασυνταχθεί για να μπορέσει να δράσει – και να σωθεί.

Το πρόβλημα αναφύεται, ενδεχομένως, στο ότι η (πολιτική) στάση του ενός αντιφάσκει με την έμφαση στο άλλο. Ωστόσο είναι μάλλον έκδηλο στο σινεμά των Βέλγων πως δεν υποτάσσονται σ’ έναν «στεγνό», αγωνιστικό μαρξισμό που θα μας απάλλασσε από την μέγιστη σημασία της ατομικής μας οχύρωσης. Σ’ αυτό συμβάλει και ο χαρακτήρας του συζύγου που μέσα από την υπομονή της συντροφικής αγάπης διδάσκει στην ηρωΐδα την οδό της δραστήριας διαφυγής.

Προσωπικά θα ήθελα μια εντονότερη στίξη στην αποσάθρωση του προλεταριάτου και στην περιγραφή της ανικανότητάς του σήμερα να οργανωθεί επαναστατικότερα (βλέπε βιαιότερα) εναντίον ειδικά τόσο τοπικών εκφάνσεων κατάχρησης εξουσίας κι απανθρωπιάς. Ωστόσο εδώ είπαμε, οι Νταρντέν είναι σε mode σιγασμένου όσο και έντονου ανθρωπισμού και πίστης στην δύναμη μιας προσωπικής επανάστασης. Με πυρηνικό τους όπλο μια Κοτγιάρ που ποτέ δεν υπήρξε πιο μεστή, ζεστή κι εύθραυστη, κρατούν πορνογραφικά τον φακό τους στο λεηλατημένο σώμα και το μετά βίας συντεταγμένο πρόσωπό της και παραδίδουν μια ακόμα ταινία που θαυμάζεις για την σοφία της απλότητάς της και το βάθος της σύνθεσής της. Αν έλειπε και το δραματουργικά αεροστεγές της κατάθλιψης της Σαντρά – οπότε και δεν «δικαιούσαι» να εξανίστασαι για την αδυναμία της να δράσει εντελώς διαφορετικά σ’ αυτό που της συμβαίνει – θα μου ήταν η κορυφαία τους στιγμή.