6/11/14

Τα Ερείπια Είναι Πάντα Θλιμμένα (Blue Ruin, 2013) ***

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Τζέρεμι Σολνιέ
Παίζουν: Μέικον Μπλερ, Ντέιβιντ Ράτρεϊ
90', 2.35:1




Η δεύτερη ταινία του Τζέρεμι Σολνιέ είναι μια ιδιαίτερα χαμηλού προϋπολογισμού, βαθιά αμερικανική, ταινία που επιχειρεί προς κέντρα να λακτίσει, εντάσσοντας το περιεχόμενο μιας ταινίας εκδίκησης (αφού ο κεντρικός ήρωας μαθαίνει πως αποφυλακίζεται ο φονιάς των γονιών του) σε ένα καλλιτεχνικό ύφος κινηματογράφησης.


Μιλώντας για εξαθλιωμένους ανθρώπους, που γεμάτοι οργή και θλίψη, αναζητούν εμμονικά τη δικαίωση, αλλά και θέλοντας να σχολιάσει την ευρεία οπλοκατοχή (και οπλοχρησία) στις Η.Π.Α., ο Σολνιέ υπογράφει ένα ευρηματικό και αξιοθαύμαστο στυλιστικά φιλμ (με καταπληκτική χρήση της ηχητικής μπάντας) που καταφέρνει να δημιουργήσει ικανοποιητικότατο σασπένς παίζοντας διαρκώς με το διφορούμενο, άλλες φορές με επιτυχία (τις περισσότερες) και άλλες κάπως αμήχανα.

Με διάχυτη την Κοενική επιρροή, τόσο στη σκιαγράφηση χαρακτήρα -που δεν σου τον κάνει ούτε συμπαθή ούτε αντιπαθή- όσο και στην εκτεταμένη χρήση αποσυμπιεστικού μαύρου χιούμορ που τυλίγει τον παραλογισμό της ανθρώπινης φύσης, αυτά τα ανθρωπόμορφα ερείπια ενοχλούν, όταν στην πράξη τους καταλήγουν να εφαρμόζουν φετιχιστικά τη βία –κακή απόρροια της Ταραντινικής επιρροής- καπελώνοντας κάπως έτσι την αρχική, ευγενέστατη, πρόθεση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου