We Are The Best! (2013) ***

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Λούκας Μούντισον

Παίζουν: Μίρα Γκρόσιν, Λιβ ΛεΜόιν, Μίρα Μπαρκαμάρ

102’, 1.85:1

Πολλοί από εμάς βρεθήκαμε στην εφηβεία μας να παίζουμε με συγκροτήματα αυθάδικου ήχου, πρώτα για να εξωτερικεύσουμε τη δυσαρέσκεια για τα πάντα που κουβαλούσε η ηλικιακή φάση μας και να βροντοφωνάξουμε διαφορετικοί και ανεξάρτητοι· κατά δεύτερο λόγο, για να συνυπάρξουμε με ομοίους (ψυχικά παρά οτιδήποτε άλλο) και να παλέψουμε για έναν κοινό σκοπό. Κατά κανόνα, όχι για να γεμίσουμε με χρήματα τις τσέπες μας, μα για να αλλάξουμε τον περιβάλλοντα κόσμο που τόσο παράφωνα αντηχούσε μέσα μας.

[εντάξει, πάντα υπήρχε και η ιδέα να το παίξουμε άγριοι πάνω στη σκηνή για να προκαλέσουμε έναν αντίκτυπο στα κορίτσια]

Και συνεχίζει, το ίδιο ή και περισσότερο παράφωνα, να αντηχεί μόνο που είτε επειδή αποτύχαμε (ούτε τη γειτονιά μας δεν αλλάξαμε) είτε επειδή ξεπεράσαμε τις επιταγές της εφηβείας, έχουμε κάνει διαφορετικές επιλογές και, θέλω να ελπίζω,  είμαστε κάπως πιο προσγειωμένοι, χωρίς να χάνουμε τον εξ ιδιοσυγκρασίας ρομαντισμό μας.

Στην καινούρια ταινία του Λούκας Μούντισον («Λίλια για Πάντα»), τρία «παράξενα» κορίτσια σχηματίζουν πανκ συγκρότημα και επιχειρούν να ταρακουνήσουν τον καθωσπρεπισμό της Σουηδίας των 80’s, που θέλει το πανκ νεκρό.

Αφήνοντας πίσω του (;) τον υπογραμμιστικό ρεαλισμό και τον ακραίο πειραματισμό με το μέσο (βλ. «Container»), δημιουργεί μια γεμάτη ενέργεια, κελαριστή ταινία εστιάζοντας το, ανάλαφρο και τρυφερό τούτη την φορά, βλέμμα του (κατά τρόπο, υπογείως συγγενικό του μάλλον ξεχασμένου ντεμπούτου του, «Δείξε μου Αγάπη») στις καθημερινές περιπέτειες των τριών «Καλύτερων». 

Για ‘κείνες, η πορεία της ιστορίας είναι από την ήβη στην ενηλικίωση. Για τους θεατές, η ακριβώς αντίστροφη. Μοιραία λοιπόν, αν σε "πιάσει", λειτουργεί ιδιαζόντως νοσταλγικά.