Ο Σωσίας (2013) **1/2

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Αγιοάντε

Πρωταγωνιστούν: Τζέσε Άιζενμπεργκ, Μία Γουασικόφσκα, Γουάλας Σον, Τζέιμς Φοξ

93’

Με βάση το δεύτερο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι, που γράφθηκε σε μια εποχή που διαφαίνονταν για πρώτη φορά τα συμπτώματα της μεγαλούπολης πάνω στον άνθρωπο, μια έντονα καφκική ατμόσφαιρα που κατατροπώνει τις ψυχές μέσα στο καζάνι της γραφειοκρατίας και που αποθεώνει παρεξηγημένα τον δομισμό, συν μια οργουελική αστυνόμευση σκέψεων από την εργασιακή εξουσία συνθέτουν εν πολλοίς την κινηματογραφική πρόθεση του Αγιοάντε («The IT Crowd», «Submarine») για ένα εφιαλτικό ,αλλά και πικρά σαρκαστικό, ταξίδι στον εγκλωβισμό της ανθρώπινης φύσης στις κοινωνικές συμβάσεις και την (συχνά απέραντη) αστική μοναξιά που μπορούν να οδηγήσουν το άτομο στο διχασμό της προσωπικότητάς του.

Σε ένα τέτοιο δυστοπικό και αποπνικτικό περιβάλλον, ο κεντρικός ήρωας (που ενσαρκώνει ο ικανότατος υποκριτικά Άιζενμπεργκ, αλλά όχι ιδανικός στα μάτια μου -ακόμη τουλάχιστον- να κουβαλήσει μόνος του ολόκληρη ταινία) εμφανίζεται αυτοπροσώπως σε δυο ίδιες μορφές με διαμετρικά αντίθετη ιδιοσυγκρασία που τις κάνει να αντιμετωπίζουν εντελώς διαφορετικά την παγερή λούπα συμβάντων, των αυστηρά εργασιακών αλλά και των αισθηματικών.

Όσο, όμως, κι αν θεματολογικά η ταινία συστήνεται διαχρονικά επίκαιρη για πολλούς και παντοτινά απαραίτητη για λίγους και «σκοτεινούς», δραματουργικά φανερώνεται ισχνή (ακόμη κι αν έχουμε να κάνουμε με μια ταινία περισσότερο κατάστασης παρά χαρακτηρολογικής εξέλιξης), απουσιάζουν οι αναγκαίες κλιμακώσεις ψυχογραφικής έντασης και η ανήσυχη ψυχή του δημιουργού της υποσκελίζεται από το υπερβολικό βάρος που προσδίδεται στο περίτεχνο του στυλιζάρισματός της και που την κάνει να προσιδιάζει σε μια τεχνητή, οριακά arthouse, άσκηση ύφους.