Edito #035

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Γιατί ο κόσμος δεν διαβάζει κείμενα…

...αλλά και γιατί θα συνεχίσω

Από μόνη της σαν πράξη ηχεί οξύμωρη. Να γράψεις ένα κείμενο γιατί δεν διαβάζονται κείμενα. Εν προκειμένω, για τον κινηματογράφο, αφού προσωπικά με αυτό καταπιάνομαι κυρίως, αυτό μοιάζει να με καίει περισσότερο.

Ατελέσφορες σχετικές συζητήσεις με τον Ηλία, με την Άντζυ, με τον Γιάννη, προσφάτως με τον Τάσο, εσχάτως και με τον έτερο Γιάννη. Ακόμη πιο αδιέξοδο το τριβέλισμα εντός των τειχών.

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι πραγματικότητα, προσπαθώ να το εξηγήσω, περισσότερο πικραίνομαι που δεν φαίνεται να μπορώ να το αλλάξω, έστω και σε λιγοστό βαθμό. Στα έξι, μη συναπτά, έτη που κυνηγάω να αρθρώσω κάτι (ανεπιτυχώς το πιθανότερο, αλλά ασυζητητί ευγενώς), παρατηρώ αβυσσαλέα πτωτική πορεία στην αναγνωσιμότητα, που ακολούθησε την σταδιακή εξάλειψη του ενδιαφέροντος για ανάλογες συζητήσεις.

Είναι συνέπεια της τεράστιας κρίσης που περνά το βιβλίο, ναι. Δεν είναι ελκυστική ασχολία, πια, η ανάγνωση. Είναι η παντοκρατορία του Ίντερνετ (άμεση και ανέξοδη πρόσβαση στην πηγή) και οι συνέπειες (ανυπομονησία, αδυναμία συγκέντρωσης), ναι. Είναι και αρκετοί Έλληνες κριτικοί, διπλό ναι· βέβαια, η ίδια διαπίστωση που εσένα σε κάνει να απαξιώνεις την κουβέντα πάνω στο σινεμά, εμένα με κάνει να αναπνέω γι' αυτήν.

Είναι, σαφώς, και η έκδηλη αδιαφορία των «κραταιών» εκδοτών, των ιδιοκτητών μέσων, για πολιτιστικές ευαισθησίες –σύνθετο σύμπτωμα της εποχής του τεχνοκρατισμού γαρ-, το φωνάζουν οι επιλογές τους, το επιβεβαιώνουν τα όσα μισθολόγια. Από την άλλη όχθη, είναι και ο κτηνώδης ατομικισμός που γιγαντώνει την άποψη του καθενός μας και αφού μας έκανε αρχικά αλλεργικούς στην άλλη άποψη, στον άλλο τρόπο, μας κατέστησε ομφαλοσκοπικούς.

Είναι, σίγουρα, συνδυασμός των παραπάνω και άλλων που μου διαφεύγουν τούτη την ώρα.

Και τίθεται το εξής προσωπικό ζήτημα. Προς τι όλο αυτό το προαναφερθέν τριβέλισμα, η παραμονή σε μια ενασχόληση που, όχι μόνο δεν συνεισφέρει στην επιβίωση, αλλά στερείται και τον «έπαινο του δήμου και των σοφιστών, τα δίκαια και ανεκτίμητα εύγε», που ‘γραφε ο Καβάφης.

Γι’ αυτό είμαι πια βέβαιος, όσο απογοητευμένος κι αν πορεύομαι. Είναι, πρώτα, υπαρξιακή ανάγκη που δεν παζαρεύεται, που πολλές φορές αντί να εξασθενεί, ενισχύεται από τις δυσκολίες· είναι το νοιάξιμο, η φροντίδα να επιζήσουν όσα αγαπάς και η ευθύνη που συνεπάγεται· είναι το μοίρασμα, οι σπάνιες αλλά ανεκτίμητες συλλογικότητες που, καταϊδρωμένες κι αν είναι, παραμένουν μέγιστη παρηγοριά στο μοναχικό ταξίδι του καθενός.