24/7/14

Σε Λάθος Χρόνο (Locke, 2013) ***1/2

Από  τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου


Σκηνοθεσία: Στίβεν Νάιτ
Πρωταγωνιστεί: Τομ Χάρντι
85’, 2.35:1


Οι καιροί, μαζί τους και οι ανθρώπινες αναφορές, συνεχώς αλλάζουν. Έτσι, η περίφημη ρήση του Γκοντάρ περί των στοιχειωδών συστατικών μιας ταινίας, ένα κορίτσι και ένα όπλο, δίνουν σήμερα τη θέση τους σε έναν άνδρα, ένα αυτοκίνητο και ένα HandsFree. Και ο Νάιτ (σεναρίστας των “Dirty Pretty Things” και “Eastern Promises”) με τούτο το απρόσμενο, επιδέξια μινιμαλιστικό, και ψυχωμένο τόλμημά του στο αποδεικνύει περίτρανα.

Ο άνδρας θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς. Αυτό που τον κάνει ήρωα μιας ιστορίας είναι πως παρουσιάζεται αμετακίνητος σε μια ριψοκίνδυνη απόφαση της οποίας η πραγμάτωση γίνεται αυτοσκοπός του. Το αυτοκίνητο είναι το μέσο που θα τον οδηγήσει στην εκπλήρωση. Το HandsFree ο τρόπος για να επικοινωνήσει με τους δικούς του, να τους ενημερώσει για το τί συμβαίνει ή για το τί δεν πρόκειται να συμβεί· το μέσο που διασπείρει στους άλλους την συνειδητοποιημένη ηθική στάση που κρατά απέναντι στα πράγματα, ακόμη κι αν αυτή του στερεί μια μεγάλη δουλειά και την οικογενειακή του γαλήνη. Το εσωτερικό διακύβευμα είναι ακόμη μεγαλύτερο.

Κι αν θεωρείς πως η πιο μεγάλη μας αποφασιστικότητα επιδεικνύεται ύστερα από εξονυχιστική νοητική επεξεργασία, αυταπατάσαι. Η αποφασιστικότητα πηγάζει από το ορμέμφυτο· όχι αποκλειστικά τη φυσική ροπή που μοιράζεσαι με τα άλλα ζώα. Είναι και ορισμένα "εμφυτοποιημένα" επίκτητα· βιώματα που σε σημαδεύουν, συχνά σε εγκλωβίζουν, στα σίγουρα σε διαμορφώνουν, και τελικώς γίνονται δεύτερη φύση σου.

Κάποιου αμέλεια στα μάτια σου, αδυναμία στα δικά του, σε πληγώνει αλύπητα, αλλά μιας και δεν μπορείς να επιδιορθώσεις την περίπτωσή σου, ξορκίζεις το τραύμα σου προλαμβάνοντας το για μία άλλη σάρκα από τη σάρκα σου. Όχι από αγάπη, αλλά από καταλυτική ανάγκη. Σου δίνεται, βλέπεις, η ευκαιρία μέσα από ένα φαινομενικά ατυχές γεγονός να καταργήσεις το στοιχειό που έχει θρονιαστεί καιρό τώρα στο πίσω κάθισμα και δε σ’ αφήνει να βρεις ησυχία.

Και φαντάζομαι πως όταν τελικά τα καταφέρεις (κινηματογραφικά, όταν αποδεσμευθείς από το περιοριστικό σκηνικό του αυτοκινήτου), θα νιώσεις μια σταγόνα απελευθέρωσης να κυλά στο μέτωπό σου. Και τί πιο λυτρωτικό άραγε από την κατάκτηση αυτού του κομματιού προσωπικής ελευθερίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου