Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου
Σκηνοθεσία: Θίοντορ Μέλφι
Παίζουν: Μπιλ Μάρεϊ,
Μελίσα Μακάρθι, Ναόμι Γουοτς
102’, 1.85:1
Χαρακτηριστική
περίπτωση ταινίας που, ενώ υποκύπτει σε κάθε περιοριστική σύμβαση του είδους
της (της οικογενειακής κομεντί, η συγκεκριμένη), διασώζεται χάρις στο αστέρι
του πρωταγωνιστή της, στο οποίο εύγλωττα ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης
προσφέρει χώρο και χρόνο να λάμψει.
Για
τον Μπιλ Μάρεϊ ο λόγος (που καιρό είχαμε να απολαύσουμε σε σχεδόν ελεύθερο ρόλο),
ο οποίος διαρκώς αυτοσαρκαζόμενος ενσαρκώνει πηγαία μια κωμική βερσιόν του μπουκοφσκικού Τσινάσκι -με
γενναίες ποσότητες αλκοόλ στο αίμα του και άδειους λογαριασμούς στην τράπεζα,
συχνός τζογαδόρος του ιπποδρόμου και λάτρης της συντροφιάς γυναικών της νύχτας-,
ένας τύπος καθόλου αναμάρτητος για να αγιοποιηθεί, μα αντικοινωνικός και
κακότροπος, αφού συνήθισε να παραχώνει τις πληγές και τα πικρά συναισθήματα κάτω
από τη μοναξιά του, και να μοιράζεται μόνο όσα και όταν δεν αντέχει,
αποκλειστικά με τον (υπέροχα μοχθηρό) Πέρση γάτο του. Με τον ερχομό, όμως, ενός
παιδιού, εντελώς παραμελημένου από τους γονείς του, γίνεται babysitter εξ ανάγκης αρχίζοντας να
ξαναβρίσκει την ανθρωπινή ψυχική διάθεσή του.
Κι
αν ο «Αγαπημένος μου Άγιος» βιάζεται να φτάσει στη (συμβιβαστική και διδακτική) λύση του,
αποφεύγοντας να αρθρώσει μια ρεαλιστική κουβέντα για τα σύγχρονα προβλήματα που
θίγει επιπόλαια (εργασιομανία, σχολικό bullying και χίλια δυο άλλα), μπορεί να σε αποζημιώσει η φυσική καλοπιστία του πως, κατά βάθος,
οι άνθρωποι κρύβουμε μια καρδιά από χρυσάφι, που βρωμίζεται από τις συνθήκες της καθημερινότητάς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου