Κάποτε στη Νέα Υόρκη (2013) ***

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Τζέιμς Γκρέι

Πρωταγωνιστούν: Μαριόν Κοτιγιάρ, Χόακιν Φίνιξ, Τζέρεμι Ρένερ

120’, 2.35:1

Το «The Immigrant» στην επιφάνεια του μιλά για τον βούρκο (του θεάματος, εν προκειμένω) στον οποίο βυθίζεσαι όταν, μετανάστης γαρ, απροστάτευτος και απελπισμένος θες να επιβιώσεις. Κολυμπάς στις βρωμιές, λερώνεσαι υποχρεωτικά και παλεύεις μπας και διατηρήσεις αλώβητη την ουσία σου για όταν ξανανταμώσεις κάποτε το φως.

Είναι κι ένα σύντομο χρονικό μακροχρόνια κατατρεγμένων ψυχών που επιζητούν, χωρίς να ξέρουν το πώς, να σπάσουν τα δεσμά της αμαρτίας· και με τις δύο βασικές σημασίες του όρου. Ασυνείδητα μάλλον της αρχαιοελληνικής, της μη επίτευξης ενός στόχου δηλαδή, και άκρως συνειδητά της ενοχογόνου χριστιανικής που συνθέτει τη δυστυχία τους.

Η μία ψυχή αλιεύει την όποια καλοσύνη των ξένων για να βρεθεί στην πατρίδα της, όχι στη χωροταξική της Πολωνίας, αλλά την αγκαλιά της άρρωστης αδερφής της που νοσηλεύεται στο νησί του Έλις. Επειδή αυτή η καλοσύνη είναι λιγοστή, προσφέρει ό,τι τιμολογήσιμο διαθέτει, θυσιάζει ό,τι πίστευε για αρετή και κρατά την ελπίδα ζωντανή.

Η άλλη ψυχή, μάλλον πιο σύνθετη, δυσλειτουργική και υποφωτισμένη, εμμονική και εγωπαθής, με φορεσιά ευπρεπούς προαγωγού, ερωτεύεται την πρώτη ανεξέλεγκτα διαταράσσοντας κάθε λειτουργική ισορροπία που είχε καταφέρει, τσαλακώνοντας κατ’επέκταση τη φήμη και την καριέρα του. Χειρότερο όμως μοιάζει να ‘ναι κείνη η συνείδησή που αφυπνίζεται, που τον κουρελιάζει αφού συνειδητοποιεί το έλλειμμα του σε καλοσύνη, που θα τον έκανε άξιο συγχώρεσης και θα τον λύτρωνε από την απέραντη δυστυχία του.

Ένα εξόχως ατμοσφαιρικό φιλμ εποχής, χάρις και στη σέπια φωτογραφία του υπέροχου Ντάριους Χόντζι (“Se7en”, “Μεσάνυχτα στο Παρίσι”), με σχεδόν μαγνητιστικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του (ειδικότερα της Κοτιγιάρ, που μιλά και πειστικά Πολωνικά), που παρ’ότι φιλόδοξο, αποφεύγει τις κορώνες και αφήνεται στο ταξίδι των χαρακτήρων του.