Τα Θαύματα (Le Meraviglie, 2014) ***

Από τον Παναγιώτη Μπούγια

Σκηνοθεσία : Αλίτσε Ρορβάκερ

Παίζουν : Άλμπα Ρορβάκερ, Μαρία-Αλεξάνδρα Λούνγκου, Σαμ Λούβικ, Ζαμπίνε Τιμοτέο, Μόνικα Μπελούτσι

110΄, 1.85 : 1

Πώς εξελίσσεται και πώς μεταβάλλεται ο ψυχισμός μιας έφηβης, επωμισμένης με ευθύνες που ξεπερνούν την ηλικία της και συνιστούν ταυτόχρονα καθήκον κι επιβάρυνση; Και πώς είναι το αίσθημα να ανήκεις σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που επιθυμεί να σου κατευθύνει την πορεία στη ζωή;

Σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει η Ρορβάκερ μέσω της νεαρής Τζελσομίνα (εξαιρετική η Μαρία-Αλεξάνδρα Λούνγκου), μέλους μιας οικογένειας μελισσοκόμων που έχουν «γυρίσει» την πλάτη στον σύγχρονο τρόπο ζωής, αφηγούμενη μια ιστορία με αυτοβιογραφικά ψήγματα που πραγματεύεται την αναζήτηση ταυτότητας μέσα σε μια οικογενειακή «Βαβυλώνα»: ο πατέρας - ένας Γερμανός ιδεαλιστής που κατέφυγε στην ύπαιθρο- μιλάει σπαστά Ιταλικά κι η μητέρα εναλλάσσει- όταν πρόκειται για κάτι σοβαρό - τα Ιταλικά με τα Γαλλικά, σα να θέλει να μεταφέρει τη συζήτηση σε ουδέτερο έδαφος.

Η χρηστική αγάπη που διέπει την ιδιόμορφη σχέση πατέρα – κόρης (ο γιος που ποτέ δεν είχε), εξατμίζεται απ' τη στιγμή που η τελευταία τον «προδίδει», δηλώνοντας κρυφά το μελισσοκομείο τους στον τηλεοπτικό διαγωνισμό για την ανάδειξη της καλύτερης αγροτικής μονάδας της περιοχής. Η Τζελσομίνα αρνείται να κληρονομήσει τούτο το απομονωμένο βασίλειο και τρέπεται σε φυγή προς την ενηλικίωση.

Στα «Θαύματα» διακρίνεις μια τάση ανάμιξης ρεαλισμού και ιμπρεσσιονισμού, με τους χαρακτήρες να σου δημιουργούν την αίσθηση πως δεν συμβαδίζουν με τον «έξω κόσμο». Είναι μια ελεγεία για έναν απολιθωμένο τρόπο ζωής, όπως υποδηλώνει κι η παγανιστική κινηματογράφηση του τηλεοπτικού show στις σπηλιές με τις Ετρουσκικές τοιχογραφίες.

Η σκηνοθέτιδα επικεντρώνεται περισσότερο στο ύφος και την ατμόσφαιρα, παρά στην πλοκή (ο θεατής θα πρέπει να αντιληφθεί τι συμβαίνει στο εσωτερικό της οικογένειας, βασιζόμενος περισσότερο στις αντιδράσεις, λιγότερο στο διάλογο). Ωστόσο, το φιλμ δυσκολεύεσαι να το αγαπήσεις ανεπιφύλακτα. Παρά την ενδιαφέρουσα φωτογραφία και την αξιοζήλευτη «ακαταστασία» που διέπει τις σκηνές της οικογενειακής καθημερινότητας, δεν διαθέτει κλιμάκωση τέτοια που να το εκτοξεύει πέρα απ' τα όρια μιας συμπαθητικής δραματικής κομεντί. Επιπλέον, δεν κατορθώνει να κερδίσει τον θεατή με τη συναισθηματική του δύναμη κι ο τελευταίος αφήνει την αίθουσα με την αίσθηση πως παρακολούθησε κάτι κατώτερο των προσδοκιών του.

Ίσως τελικά τα πραγματικά «Θαύματα» να αφορούν μονάχα εκείνες τις απόλυτα φυσιολογικές –ωστόσο αναπάντεχες– αλλαγές που συμβαίνουν σε κάθε οικογένεια, καθώς τα παιδιά ενηλικιώνονται και σταδιακά ανεξαρτητοποιούνται απ' τους γονείς, με την τελική σκηνή «εγκατάλειψης» στο εσωτερικό του σπιτιού, να βάζει ταφόπλακα σε έναν ξεπερασμένο, αναχρονιστικό τρόπο ζωής.