Χόμπιτ: Η Ερημιά του Νοσφιστή (2013) * * * 1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Πίτερ Τζάκσον

Πρωταγωνιστούν: Μάρτιν Φρίμαν, Ίαν Μακέλεν, Ρίτσαρντ Άρμιταζ

161 λεπτά, 2.35:1, 3D

Δεν είναι πως το πρώτο Χόμπιτ δεν ήταν καλό: Ήταν στέρεο, ήταν εύθυμο, επανέφερε την σκωπτική περιπέτεια ενός κυριακάτικου σινεάκ και είναι βέβαια προϊόν αγάπης ενός καθαρόαιμου δημιουργού που όλη του η ζωή έμοιαζε προορισμένη να αφηγηθεί τις ιστορίες του Τόλκιν.

Με προσωπικό μου δεδομένο πως αυτές οι τριλογίες είναι πάντα μεγαλύτερες από το άθροισμα των μερών τους (άρα περιμένω πως και πώς να τα δω και τα τρία back to back), η Ερημιά του Νοσφιστή είναι ένα ανώτερο σίκουελ, ένα καθαρό, σίγουρο βήμα μπροστά, μια αφήγηση ακόμα πιο κινηματογραφική και με τον Τζάκσον να μοιάζει πιο ελεύθερος να σε συστήσει σ’ αυτούς τους κόσμους τους βραχώδεις ή τους ζαλιστικά δασωμένους, με κείνους τους ορίζοντες που λες κάπου στο βάθος θα ορθώνεται μέσα στην ονειρική του απειλή το Mount Doom, με κείνα τ’ απύθμενα της γης που θα φωτιστούν μοναχά από ένα γαλάζιο κρυστάλλινο φως στα χέρια του Γκάνταλφ.

Η Ερημιά είναι ένα όργιο καλλιτεχνικής διεύθυνσης, η παραμυθιακότητα του Τζάκσον ασύστολη, υπάρχουν στιγμές που η επιδεξιότητά του σου παίρνει το μυαλό θυμίζοντας swashbuckler άλλων, ευτυχισμένα αφελέστερων, δεκαετιών κινηματογράφου, την ώρα που το χιούμορ (που διαφοροποιεί αισθητά και το κλίμα των Χόμπιτ απ’ αυτό του Άρχοντα) χαρίζει μια παιδικότητα που σε παρασύρει μ’ έναν λιγότερο σκοτεινό, αλλά τόσο απολαυστικό, τρόπο.

Μια κινηματογραφική γιορτή που μόνο χάριν κριτικότητας επισκιάζεται από την ποταμιαία διάρκεια που δεν νοιάζεται τόσο για τους χαρακτήρες – όσο η αριστουργηματική τριλογία – αλλά αποζημιώνει με την ενότητα της αίσθησης των σκηνών. Και του φοβερού, ανεπανάληπτου δράκου της.