Επιστροφή Στο Ρινγκ (2013) * *

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Πίτερ Σίγκαλ

Πρωταγωνιστούν: Σιλβέστερ Σταλόνε, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Κιμ Μπάσιντζερ, Άλαν Άρκιν

113 λεπτά, 1.85:1

Υπάρχουν άνθρωποι που και μόνο που βλέπουν το μούτρο του Σταλόνε ξινίζουν. Και άλλοι (ή και οι ίδιοι) που θεωρούν τον Ντε Νίρο κάποιον που μαζεύει τα τελευταία ένσημα, εδώ κι εκεί, για τη συνταξιοδότησή του. Όλοι αυτοί θα χλευάσουν a priori το «Grudge Match».

Οι υπόλοιποι θα θυμόμαστε (κι αν κάποιοι δεν το θυμούνται μπορούν να κάνουν ένα refresh) το προ οκταετίας έργο ζωής του Σλάι, «Rocky Balboa», στο οποίο ο ήρωας επιστρέφει για μια τελευταία αναμέτρηση με κίνητρο όλα αυτά που κουβαλάει χρόνια και τα συνωστίζει στο ψυχικό του υπόγειο. Εδώ, θα επιστρέψει για οικονομικούς, σε πρώτη φάση, λόγους, ενδογηπεδικούς και εξωγηπεδικούς στην πορεία και θα αντιμετωπίσει, αρχικά σε simulation game και μετά στην αρένα, τον αιώνιο εχθρό του.

Δείχνοντας πρόχειρα γυρισμένη η ταινία του Σίγκαλ (γνωστού περισσότερο από τις συνεργασίες του με τον Άνταμ Σάντλερ), αλλά αναμφίβολα διασκεδαστική σε στιγμές (γι’αυτούς που το θέλουν), κερδίζει στο ότι οι δύο ήρωες αντιπροσωπεύουν ολότελα διαφορετικούς κόσμους –ο Σταλόνε μοναχικός, ηθικά ενάρετος και ξεροκέφαλος, ο Ντε Νίρο σπιρτόζος, προκλητικός και ανεύθυνος. Το δυστύχημα, όμως, είναι πως σε κάθε δραματουργικό σταυροδρόμι επιλέγεται ο "βολικότερος" δρόμος που θα οδηγήσει με ακρίβεια μεν, αλλά χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση και μεράκι δε, στην τελική μάχη.

Η οποία, σαφώς, δεν πείθει για ντέρμπι, μιας και στη σωματική φόρμα η διαφορά είναι χαώδης, που ακόμη και το σημαντικό ντεφό που προσδίδεται στο Σταλόνε δεν είναι ικανό, κατ' εμέ, να τη γεφυρώσει. 

Εκτός αν λάβαρο του νικητή θεωρηθεί το κορμί της Κιμ, οπότε πάσο, αξίζει τον κόπο.