Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου
Έτσι, η ηθική όψη του διπόλου γονιός-παιδί χαραμίζεται (και μάλιστα, ενώ προκύπτει σε τρεις διαφορετικές εκφράσεις από τις πρώτες σκηνές της ταινίας) και συγχρόνως η απόλαυση που θα μπορούσε να προσφέρει ως μια pure action b-movie βεντέτας θολώνει από το παραφόρτωμα ανεκμετάλλευτων υποπλοκών, και κυρίως από επιτηδευμένους μελοδραματισμούς που έρχονται κόντρα στη ροή και την ατμόσφαιρα.
Ο Στέιθαμ στα standards του (οπότε τα παραπάνω ίσως και να μην αφορούν τους fans) και ο Φράνκο, προδομένος από το αβαθές του χαρακτήρα του, καταλήγει να μοιάζει βαριεστημένος σε μια θορυβώδη απογοήτευση.
Σκηνοθεσία: Γκάρι Φλίντερ
Πρωταγωνιστούν: Τζέισον Στέιθαμ, Τζέιμς Φράνκο,
Γουαϊνόνα Ράιντερ, Κέιτ Μπόσγουορθ.
100’, 2.35:1
Ένας
πατέρας με παρελθόν στη δίωξη ναρκωτικών μετακομίζει με την κόρη του σε μια
φαινομενικά φιλήσυχη κωμόπολη, εκεί όπου έζησε μικρή η εκλιπούσα μαμά.
Το
βασικό πρόβλημα με το “Homefront” είναι πως
κλωτσάει ολοφάνερα ο συνδυασμός της παλιομοδίτικης γραφής του Σταλόνε -που για
να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν είναι και στην καλύτερή του φόρμα εδώ- με
το σκηνοθετικό υπερστυλιζάρισμα του Φλίντερ -που εκτός απ’το μποτιλιαρισμένο
μοντάζ στις σκηνές ξυλοφορτώματος που σου αφαιρεί την καλή αίσθηση του χώρου, φέρει
και ένα αχρείαστα περίτεχνο γυάλισμα στην εικόνα.
Έτσι, η ηθική όψη του διπόλου γονιός-παιδί χαραμίζεται (και μάλιστα, ενώ προκύπτει σε τρεις διαφορετικές εκφράσεις από τις πρώτες σκηνές της ταινίας) και συγχρόνως η απόλαυση που θα μπορούσε να προσφέρει ως μια pure action b-movie βεντέτας θολώνει από το παραφόρτωμα ανεκμετάλλευτων υποπλοκών, και κυρίως από επιτηδευμένους μελοδραματισμούς που έρχονται κόντρα στη ροή και την ατμόσφαιρα.
Ο Στέιθαμ στα standards του (οπότε τα παραπάνω ίσως και να μην αφορούν τους fans) και ο Φράνκο, προδομένος από το αβαθές του χαρακτήρα του, καταλήγει να μοιάζει βαριεστημένος σε μια θορυβώδη απογοήτευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου