Carrie (2013) * * 1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Κίμπερλι Πιρς

Πρωταγωνιστούν: Κλόε Γκρέϊς Μόρετζ, Τζούλιαν Μουρ

100', 2.35:1

Η “Κάρι” του Ντε Πάλμα (1976), ήταν ένα στυλάτο horror πάνω στην οικογενειακή θρησκοληψία, που στηλίτευε τον αμερικανισμό μιας εποχής που είχε γκρεμίσει το φιλελεύθερο όνειρο του ’60 και ήταν ποτισμένη νεοσυντηρητική σκανδαλοτραφή μπόχα.

Η εκδοχή της Πιρς είναι μια προσέγγιση εκδοχών θηλυκής συμπεριφοράς στην σύγχρονη κοινωνία, μια φεμινιστικότερη σπουδή, από μια ανοιχτά gay σκηνοθέτιδα, σε πτυχές που η πρώτη ταινία έθιγε σχεδόν υποσυνείδητα. Έτσι εδώ έχουμε την ομόφυλη ενδοσχολική βία, την θρησκόληπτη μάνα (απ’ το κιτάπι των πιο σχηματικών αλλά και συναρπαστικών χαρακτήρων του Στίβεν Κινγκ, που έχει γράψει το ομότιτλο βιβλίο) που τυγχάνει και απογοητευμένη (ετεροφυλόφιλη) μαμά από … ατύχημα, την σκύλα συμμαθήτρια αλλά και την «Μαγδαληνή», την μετανοήσασα δηλαδή που αποφεύγει, κατάλληλα, και την τιμωρία του φινάλε.

Στα χαρτιά φαντάζει ενδιαφέρον, στην πράξη είναι ευπρεπές, χωρίς σκηνοθετικό στυλ, η θρησκοληψία της μάνας είναι άλλοτε πετυχημένη – στη σκηνή στη δουλειά της – άλλοτε οριακά υπό διακωμώδηση, η τηλεκίνηση παρουσιάζεται περισσότερο σαν δώρο παρά σαν συμβολική παλαιοδιαθηκική ρεβάνς που θα απονέμει «δίκαιο» και θα αυτοεξαλειφθεί, ενώ η αναμενόμενη σκηνή του χορού των αποφοίτων -που ο σεβάσμιος φαν περιμένει- είναι καλοφτιαγμένη, χορογραφημένη στην πολύ καλή Μόρετζ (Κάρι) και στοιχειωδώς αποτελεσματική.

So and so, που λέμε και στην μακρινή Μάνη.