Ρενουάρ (2012) * * 1/2

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Ζιλ Μπουρντός

Πρωταγωνιστούν: Μισέλ Μπουκέ, Κρίστα Τερέ, Βενσάν Ροτιέρ

111’

Δύο Ρενουάρ, πατέρας και δευτερότοκος γιος, ο πρώτος σπουδαίος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος, ο δεύτερος μετέπειτα μεγάλος κινηματογραφιστής μαγεύονται (δικαιολογημένα) από την, γεμάτη υποσχέσεις, εξωστρέφεια και τα αναγεννησιακά προσόντα (που δεν περνούν απαρατήρητα) της Αντρέ, στην Κυανή Ακτή του 1915 ενώ ο Α΄Παγκόσμιος μαίνεται.

Ο ζωγράφος Ρενουάρ, με έντονες σωματικές δυσχέρειες, βρίσκεται στη βιολογική του δύση και στην Αντρέ αναγνωρίζει την ομορφιά και τη φρεσκάδα που μπορεί, σαν μετάγγιση ζωής, να παρατείνει για λίγο ακόμη την εργασιακή του ακμή. Έως ότου ο οργανισμός του δε θα σηκώνει άλλη μετάγγιση και στωικά θα γείρει στο παράθυρο για να αντικρύσει ένα βρέφος που αποτολμά τα πρώτα του βήματα –κύκλος της ζωής είναι αυτός.

Ο Ζαν, τώρα, νέος ανθυπολοχαγός στον Πόλεμο επιστρέφει στην εξοχική κατοικία των Ρενουάρ με αναρρωτική άδεια και ακαριαία ερωτεύεται την Αντρέ, όπου περιφέρεται σκοπίμως και ασκόπως. Αυτή του ζητά να την κάνει κινηματογραφική σταρ κι αυτός αρχίζει να καταπιάνεται με τις απαρχές του κινηματογράφου -τον οποίο φαίνεται οι Γάλλοι να αντιμετώπιζαν ως κατώτερο θέαμα που αφορά μόνο τις αμερικάνικες μάζες.

Μένοντας μακριά από σκανδαλώδη ερωτικά τρίγωνα, το αναμφισβήτητα αισθητικό κομψοτέχνημα του Μπουρντός οπτικοποιεί με πλούσια παλέτα την Τέχνη του πατέρα σε καμβά που θα αποτελέσει ιδανικό διάκοσμο για μια, όμως, υπέρ το δέον χαμηλότονα κινηματογραφημένη σκιαγράφηση του έρωτα των δύο νέων, χωρίς μια κάποια δραματουργική κορύφωση, παρά μόνο εκβιαστική μουσική φλυαρία.