Οδηγός Διαπλοκής (2013) * * * *

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Ντέϊβιντ Ο’ Ράσελ

Πρωταγωνιστούν: Κρίστιαν Μπέϊλ, Έϊμι Άνταμς, Μπράντλι Κούπερ, Τζένιφερ Λόρενς, Τζέρεμι Ρένερ

138’, 2.35:1

Το American Hustle – γι’ αυτό και λατρεύεται, ίσως, υπερβολικά στις Η.Π.Α. – είναι πολύ πιθανά ο καλοσυγκερασμένος κολοφώνας πολλών βαθιά αμερικανικών κινηματογραφικών στοιχείων που, ως επί το πλείστον, ο Μάρτιν Σκορσέζε (ως χοάνη γνώσεων και ταλέντου που είναι) μπόλιασε από το κλασσικό αμερικάνικο σινεμά στις δικές του crime μεγαλοϊστορίες.

Ο Ράσελ ενώνει λοιπόν με μια αρχοντική άνεση μεγάλης αυθεντίας τον Χοκς με τον Σκορσέζε, παρατάσσει με τον cool τρόπο - που του επιτρέπει το μέγιστο σεναριογραφικό ταλέντο του - μια τοιχογραφία ανθρώπων που πρέπει να δείχνουν άλλο απ’ αυτό που είναι (κι αυτό που είναι είναι χειρότερο, στην Αμερική είμαστε, διάολε..) και σου παρουσιάζει ένα magnum opus μωσαϊκό του οποίου η σημασία κρύβεται στην κατασκευή κι όχι στο «νόημα». Και για το πώς η κατασκευή μπορεί να πείσει για ένα απόν περιεχόμενο – που είναι και η ουσία ενός hustle. Διότι στην παρα-Αμερική, σ’ αυτή που γεννά το αμερικάνικο όνειρο, τον υλισμό, την ηδονοθηρία και, οπωσδήποτε, την Εικόνα (η αρχική σκηνή είναι ακριβώς μια σπονδή στην επιμέλεια της εικόνας), όλα (και περισσότερο στο σινεμά της) εναπόκεινται στην αποπλάνηση. Είτε πρόκειται για ασφαλή αποδραστισμό ή για επισφαλή προπαγανδισμό και εξαπάτηση.

Το American Hustle, ωστόσο, είναι και μια πανδαισία σινεμά σε επίπεδο αναπαράστασης, ερμηνειών, αυτοαναφορικότητας, κλεισιμάτων ματιού. Είναι μια (τι άλλο;) πονηρή ταινία, τόσο ντισκοτεκικά μπαροκική που να μοιάζει πως θέλει να σε πείσει πως πρόκειται για κάτι μεγάλο, να σου σκάσει στα μούτρα στο φινάλε της πως σε κοροϊδεύει για 140 λεπτά και ωστόσο να έχει την αυτάρκεια πως το μεγάλο της ατού ήταν πάντα επτασφάλιστο μέσα στην ίδια της την ιδιοσυγκρασία.

Κύριε Ράσελ, μια μεγάλη αμερικάνικη ταινία φτιάξατε.