Movie to Remember (6): Following

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Η Παρακολούθηση (1998)
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Νόλαν

Πρωταγωνιστούν: Τζέρεμι Θίομπολντ, Άλεξ Χο, Λούσι Ράσελ

69 λεπτά, 1.37:1

Το πρώτο μέλημα ενός κινηματογραφιστή οφείλει να είναι η αποπλάνηση του θεατή. Απαραίτητο κρίνεται το δόλωμα, που εν προκειμένω είναι ένας άνθρωπος που μοιράζεται το κατ’ εξοχήν σινεφιλικό συνήθειο. Είναι ηδονοβλεψίας ζωών άλλων. Αρχικά, δεν έχει σημασία ποιων άλλων. Κάποιου μέσα στο πλήθος, όλοι ικανοποιούν την ιδιαιτερότητά (;) του. Με τον καιρό, αρχίζει να ξεχωρίζει τις πιο θελκτικές περιπτώσεις και εστιάζει σ’ αυτές. Εκεί και το οριακό σημείο όταν η ιδιαιτερότητα μπορεί να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη εξάρτηση. Τότε που γίνεται τσακωτός και είτε το βάζει στα πόδια είτε πέφτει στα βαθιά.


Δεδομένα στα βαθιά, όταν ο «επιτήδειος» που θα σε τσακώσει να τον ακολουθείς είναι ο ιδιοφυής Κρίστοφερ Νόλαν. Σε αυτό το μαγνητιστικό κράμα νουαρικού χαρακτήρα (η αφέλεια του ήρωα, η μοιραία γυναίκα, τα λεφτά στη μέση, το αμοραλιστικό σύμπαν) και αψεγάδιαστης χιτσκοκικής χειραγώγησης, που επισταμένα αποτίει φόρο τιμής στη «Λάμψη» του Κιούμπρικ.

Στα 69 μόλις, αλλά δαιμονιωδώς δραστήρια χωρίς δεύτερη κουβέντα, λεπτά της διάρκειάς του, ο Νόλαν προλαβαίνει να πειραματιστεί εντυπωσιακά με μια θραυσμένη αφήγηση (πιο εμπνευσμένη από αυτή του ύστερου «Memento», αν με ρωτάς), να πρωτοσυστήσει μεγάλο κομμάτι της μετέπειτα προβληματικής του -το παιχνίδι της εξαπάτησης που συναντάμε στο «Prestige», την κλοπή αναμνήσεων που αναβαθμίζεται σε ονείρων στο «Inception», την επιθυμία αποκατάστασης της ηθικής τάξης που διέπει τον «Σκοτεινό Ιππότη» του- και χαρισματικά να εμπλέξει το θεατή, χάρις και στην αδιαπραγμάτευτη γοητεία του ασπρόμαυρου, σε μια αγωνιώδη αναμέτρηση με τις ποιότητες που απαρτίζουν την ίδια του τη φύση.

Υπογράφοντας, έτσι, ένα από τα θαυμαστά ντεμπούτα στον κινηματογράφο και, σημειωτέον με υπερβολικά σφιχτό budget, στοιχείο που τον ανάγκασε να κάνει τον άνθρωπο-ορχήστρα (σκηνοθεσία-σενάριο-φωτογραφία-μοντάζ-παραγωγή) και να τραβάει το πολύ δύο takes από κάθε πλάνο -το φιλμ κοστίζει.

Λιγότερο από μια δεκαετία αργότερα, βέβαια, είχε ήδη τεράστια budgets στα χέρια του να διαχειριστεί.