Nostromo Home Cinema 5

Η Επιλογή του Δεκαπενθημέρου

Από τον Χρήστο Ζαφειριάδη

Θλιμμένη Τζάσμιν (Blue Jasmine, 2013)

Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν

Πρωταγωνιστούν:  Κέιτ Μπλάνσετ, Άλεκ Μπόλντγουιν, Άντριου Ντάις Κλέι, Σάλι Χόκινς, Πίτερ Σάρσγκααρντ, Μπόμπι Καναβάλε, Μαξ Κασέλα, Λούις Σι Κέι

98’,  2.35 : 1

Θέλω να κοιτάξεις στα μάτια την Jasmine και να μου πεις αυτό που βλέπεις. Να μου πεις αν αναγνωρίζεις κάτι γνώριμο στη συμπεριφορά της, κάτι το οικείο σε όσα σκέφτεται και πράττει ή όλα σου φαίνονται απόμακρα και ξένα. Θέλω να μου πεις ακριβώς το σημείο που θα την κατηγορήσεις για τις επιλογές που έχει κάνει και τα λάθη που βαραίνουν την συνείδησή της, για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε τις αμαρτίες των άλλων αλλά και εκείνες που είναι ολότελα δικές της. Ό,τι και αν είναι αυτό που θα μου πεις, οφείλεις να αναγνωρίσεις πως η Jasmine είναι περισσότερο θύμα και λιγότερο θύτης της κατάστασής της. Γι’ αυτό και δεν την παρεξηγώ που μονολογεί, άλλωστε σε αντίθεση με τους περισσότερους ήρωες του Woody Allen, αυτή κατάφερε να κατακτήσει εκείνο που της άξιζε, απλά δεν μπόρεσε να το κρατήσει σφιχτά στην αγκαλιά της. Και αυτό είναι αλήθεια, πονάει ακόμα περισσότερο.

Καθαρόαιμη αυτοκράτειρα του εγωισμού της, η Jasmine ταλαντεύεται ανάμεσα στα χρώματα που θέλει να την χαρακτηρίζουν, ξεκινώντας από το πράσινο του δυτικού χρήματος, το χρυσαφένιο των αστραφτερών κοσμημάτων και το γαλαζοκόκκινο του αμερικάνικου ονείρου, για να υποκύψει στο γραμματειακό λευκό της απόγνωσης και της αναγκαιότητας. Ο κόσμος της είναι γεμάτος αξιοπρέπεια, πείσμα αλλά και γενναιόδωρες ψευδαισθήσεις, όλα μέχρι το σημείο της μεγάλης φανέρωσης, όπου ο εγωισμός συν-θλίβεται κάτω από μερικούς τόνους ατέρμονης πραγματικότητας.

Ο Allen επιστρέφει στα πάτρια εδάφη της Νέας Υόρκης παρουσιάζοντας με μαεστρία το πορτραίτο μιας γυναίκας που ξεκίνησε με πολυτελείς προσδοκίες για να καταλήξει ένα ανεπανόρθωτα τσακισμένο λουλούδι με ανισόρροπη ψυχολογία, επιμένοντας να καταδιώκει ένα ανισόρροπο όνειρο. Το δράμα εκκολάπτεται με κωμικό καμουφλάζ, παραμένοντας κραταιό για να μπορέσει να θλίψει την Jasmine και να την μετατρέψει σε φίλη καρδιακή. Μια φίλη που θα σου ψιθυρίσει ένα μελαγχολικό τραγούδι και θα περιγράψει ένα κομμάτι του εαυτού σου, ακόμα και αν δεν το καταλάβεις με την πρώτη. Θα περιγράψει το πάθος της υπερβολής της εξιδανίκευσης, απέναντι στην ταπεινότητα της συγκατάβασης της ευτυχίας, βεβαιώνοντας ότι τη μικρή ζωή που σου δόθηκε πρέπει να την ζεις και όχι να την σπαταλάς. Άλλωστε τα όσα σου προσφέρονται είναι κολοσσιαία ανεπαρκή για να μπορέσεις να την κατανοήσεις. **** 

Κυκλοφορούν ακόμη:

Από τον Γιάννη Σμοΐλη

The Bohemian Life (1992)

Ο Φιλανδός Άκι Καουρισμάκι, επισκέπτεται στο The Bohemian Life τις θεματικές που αποτελούν κάτι σαν σήμα κατατεθέν του συνολικού έργου του: φτώχια, μοναξιά, απελπισία, κοινωνικός μετεωρισμός, ανεστιότητα. Χωρίς όμως να εγκαταλείπει το θερμό, ανθρωπιστικό χιούμορ που πάντα λειαίνει τις αιχμηρές γωνίες των ιστοριών του. Εδώ πλάθει και πάλι γλυκόπικρο σινεμά, ακολουθώντας τρεις απένταρους καλλιτέχνες καθώς προσπαθούν να βρουν μια, γεωγραφική όσο και υπαρξιακή, θέση στην κοιτίδα του πολιτισμού (το ασπρόμαυρα –και υπέροχα- φωτογραφημένο Παρίσι).  ***1/2

Carrie (1976)

Η –για πολλούς- καλύτερη μεταφορά βιβλίου του Stephen King στο σινεμά (με τη «Λάμψη» να μην πιάνεται αφού ο Κιούμπρικ ξεπέρασε την πρώτη ύλη και, ως γνωστόν, έκανε τα τελείως δικά του κόλπα), είναι ένα αξεπέραστο αμάλγαμα horror κινηματογράφου, εφηβικών ανησυχιών, παραληρηματικής θρησκοληψίας και εκδικητικού πάθους  που ο μεγάλος Μπράιαν Ντε Πάλμα αποθέωσε χάρη στο γνωστό βιρτουόζικο σκηνοθετικό στυλ του καθιστώντας εντελώς αχρείαστη την όποια προσπάθεια επαναπροσέγγισης. Το φετινό του (μέτριο) remake το απέδειξε. If it ain’t broke, don’t fix it.  ****

La Migliore Offerta (2013)

Στοχασμός πάνω στις θεμελιώδεις, ζωογόνες ψευδαισθήσεις (του Έρωτα και της Τέχνης φυσικά), ρομαντικό νουάρ –να μια αντίφαση…- για την παραπλανητική διάσταση των σημείων και της αναπαράστασης (άρα κι ένα φιλμ που αφορά τη φύση του ίδιου του κινηματογραφικού μέσου) ή απλούστερα μια από τις ωραιότερες ταινίες της περασμένης χρονιάς, το «Τέλειο Χτύπημα» στοχεύει πρώτα την καρδιά –και την κάνει σμπαράλια. Μετά καταλαβαίνεις τα άλλα, κυνικά και δυσοίωνα, που έχει να σου δηλώσει. Μέχρι τότε είναι αργά βέβαια, έχεις πέσει στην πανέμορφη παγίδα του.  ****1/2

You ‘re Next (2013)

Σε πρώτο επίπεδο, άλλο ένα αιματοκυλισμένο, οικιακό θρίλερ, ευφάνταστου (πράγμα που σημαίνει όσο διεστραμμένου χρειάζεται για να μην το προβλέπεις εύκολα) μακελειού, το “You ‘re Next” στοιβάζει, εν είδη συμφιλιωτικής οικογενειακής συγκέντρωσης, ένα τσούρμο ξιπασμένους μεγαλοαστούς στην πατρική έπαυλη που θα γίνει ο τάφος τους. Σε δεύτερο, μια-όσο πρέπει μηδενιστική- παραβολή, ταξικού αλληλοσπαραγμού, σαρκαστική και με τα δόντια σφιγμένα, απ’ αυτές που τα 70’s ,κυρίως, έκρυβαν κάτω από την επιφάνεια της άμεσης φρίκης.  Άγριο, γρήγορο και βιτριολικό.  ***

Επίσης:

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Captain Philips (2013)

Αναντίρρητα ο Κάπταιν Φίλιπς είναι μια συναρπαστική ταινία ενός σκηνοθέτη αναγνωρισμένης, μέγιστης, δυνατότητας να σε μπάσει σ’ ένα αγωνιώδες δράμα σύγκρουσης. Είναι κορυφαίο σινεμά εξωτερικής δράσης, εμβολιασμένο με αρκετά στοιχεία ψυχολογικότητας, χωρίς ποτέ να εκπίπτει στον φτηνό ψυχολογισμό και τις ευκολίες.

Είναι όμως κι ένα σινεμά σκληρής προπαγάνδας, όχι απαραίτητα «πληρωμένης» αλλά, εν προκειμένω, προσεκτικά μιλιταριστικής, και ενίοτε ίσως ενοχλητικά φυλετικής - στηρίζεται, άλλωστε, στην αφήγηση του βιβλίου του ίδιου του καπετάνιου. Αν παρακάμψεις την υπάνθρωπη διάσταση (σχεδόν) όλων των Σομαλών πειρατών (που δεν είναι και χερουβείμ, αλλά μια ταινία οφείλει περισσότερη διαλεκτικότητα), τότε θα μπεις αβίαστα στο κόλπο του Γκρίνγκρας.

Και τότε όμως ακόμα, θα πρέπει να περιμένεις τα τελευταία δέκα λεπτά, για να παρακολουθήσεις την ολύμπια στιγμή του πρωταγωνιστή Χανκς, που θα μεταδώσει όλη εκείνη την ανθρωπιά – και δεν αναφέρομαι σε πολυμιλημένες αρλούμπες τώρα, εννοώ ανθρωπιά απτή – που οι προηγούμενες δυο ώρες δεν είχαν αγγίξει. **1/2