Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου
Σκηνοθεσία: Κλίο Μπάρναρντ
Πρωταγωνιστούν: Κόνερ Τσάπμαν, Σον
Τόμας
91 λεπτά, 1.85:1
Στην μακρά παράδοση του βρετανικού κοινωνικού ρεαλισμού,
με ρίζες τον Κεν Λόουτς και τον Άλαν Κλαρκ, αλλά και διαθέτοντας μια διακριτικά
ποιητική ματιά σαν της Άρνολντ και του Μέντοουζ, η (πολύ ελεύθερη) διασκευή του
μύθου του Όσκαρ Ουάιλντ βρίσκει δύο δεκατριάχρονα αγόρια στην επαρχία να παλεύουν
για την επιβίωσή τους, περιβαλλόμενα από εξαθλιωμένες λούμπεν οικογένειες (ούτε
καν εργατικής τάξης) και έχοντας αποβληθεί από το σχολείο τους.
Όταν βρεθεί στο δρόμο τους ένας –εγωιστής γίγαντας- ρακοσυλλέκτης,
θα αρχίσουν να δουλεύουν για αυτόν, συλλέγοντας παρανόμως καλώδια με ένα άλογο
και ένα κάρο, αλλά η αδυναμία αυτού για το ένα από τα δύο παιδιά (τον «ακόλουθο»
και όχι τον «αρχηγό»), θα δοκιμάσει τη φιλία τους.
Τραχύ και ανεπεξέργαστο (και στην προφορική του γλώσσα
εκτός της κινηματογραφικής), χωρίς ίχνος εσκεμμένου στυλιστικού ραφιναρίσματος και
νοηματικών εξιδανικεύσεων, φέτα ζωής των απόκληρων -εκ γενετής, θαρρείς-, με
δύο νεαρούς πρωταγωνιστές να σε ταρακουνούν με την απλότητα και την αμεσότητα που
εκφέρουν την αλήθεια τους, ο «Εγωιστής Γίγαντας» απευθύνεται σε ένα κοινωνικά (και
δευτερευόντως πολιτικά) ευαισθητοποιημένο κοινό, που σίγουρα θα το αγκαλιάσει
αν έπραξε το ίδιο για ταινίες όπως το «Γλυκά Δεκάξι» ή τον πρόσφατο «Τυραννόσαυρο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου