Πατέρας Και Γιος (2013) ***

Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Χιροκάζου Κορεέντα

Πρωταγωνιστούν: Μασαχάρου Φουκουγιάμα, Μαχίκο Όνο, Γιόκο Μάκι

121 λεπτά, 1.85:1

Μια ιστορία που, πρωτίστως, εγείρει με νηφαλιότητα μέσα από μια αλληλουχία λεπτών, αλλά βαρύνουσας σημασίας, γεγονότων το ζήτημα της πατρότητας. Παιδί σου είναι αυτό που φέρει τα γονίδιά σου ή αυτό που ανατρέφεις; Ερώτημα που δεν απαντάται εύκολα (και με ειλικρίνεια) μες στον εγωκεντρισμό που μας χαρακτηρίζει. Και γίνεται ακόμη πιο δύσκολα απαντήσιμο για έναν άνθρωπο που τον διακρίνει η εργασιομανία και δεν αφιερώνει αρκετό χρόνο στο παιδί του.

Δευτερευόντως (αλλά εκεί είναι που γίνεται πιο ενδιαφέρουσα η ταινία), είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που μεταμορφώνεται, σταδιακά αλλά λυτρωτικά, σε γονιό. Γιατί, αν με ρωτάς, γονιός είναι αυτός που αναπτύσσει στενή επαφή με το παιδί του, για να κατορθώσει την απαραίτητη οικειότητα. Που στήνει αυτί στους φόβους και τις επιθυμίες του, που είναι δίπλα του για να το προστατεύσει –αλλά και να του δείξει έναν δρόμο (να τον ακολουθήσει ή να τον ανατρέψει αυτό με τη σειρά του). Δεν σε κάνει γονιό η ικανότητα τεκνοποίησης.

Ο Κορεέντα, απόγονος και φανερός θιασώτης της παραδοσιακής ιαπωνικής αφήγησης του Ναρούζε και του Όζου, παραμένει στη θεματική των διακριτικών οικογενειακών δραμάτων («Κανείς δεν ξέρει», «Εύχομαι»), εστιάζοντας -χωρίς να προσδίδει, όμως, το επιθυμητό εύρος- στους ανδρικούς χαρακτήρες και μας συστήνει μια, χαμηλότονη, ανθρώπινη και λιγότερο σκοτεινιασμένη αυτή τη φορά, arthouse πρόταση που απέσπασε το οικουμενικό βραβείο της Κριτικής στις περασμένες Κάννες.