Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου
Σκηνοθεσία: Ακίβα Γκόντσμαν
Πρωταγωνιστούν: Κόλιν Φάρελ, Τζέσικα
Μπράουν Φίντλεϊ, Ράσελ Κρόου, Γουίλιαμ Χερτ, Τζένιφερ Κόνελι, Γουιλ Σμιθ
118 λεπτά, 2.35:1
Αν ο Κοέλιο στον περίφημο «Αλχημιστή» του υποστηρίζει
πως όταν θες πολύ να συμβεί κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου, τότε ο
Γκόλντσμαν στην ταινία του, κατ’αναλογία, διατυμπανίζει πως αν το πεπρωμένο σου
είναι να γίνεις το θαύμα κάποιου άλλου, τότε θα ζήσεις, μοιραία, μέχρι αυτό να
εκπληρωθεί.
Μια ταινία που περισσότερο επικαλείται τη μαγεία παρά
σε κάνει να την αισθανθείς (ενώ εμφανώς καταβάλλεται προσπάθεια να αποκτήσει
Ντικενσιανό χρώμα), φέρει τον μανιχαϊσμό ενός απλοϊκού παραμυθιού, απεικονίζει καρτουνίστικα κάποιους χαρακτήρες (του Ράσελ Κρόου και το cameo του
Γουίλ Σμιθ) και επιλέγει μελοδραματικούς τόνους όταν αγγίζει το καταραμένο του
βιαστικού ρομάντζου της ή τις αρρώστιες που λυμαίνονται κάποιων ηρώων της,
διατηρεί όμως ακλόνητη την πίστη της στην ανυστερόβουλη αγάπη και μας προσφέρει
μια ελκυστική κινηματογράφηση –από αυτές που συνηθίζει, άλλωστε, ο Ντεσανέλ.
Ελαφρώς βαλτωμένη στο σχηματικό του φαντασιακού της
μοτίβου στις αρχές του 20ου αιώνα και κάπως φλύαρη στην αφήγησή της, αυτή η «Χειμωνιάτικη Ιστορία»
ανασκουμπώνεται στο σήμερα, άμα τη εμφανίσει της Τζένιφερ Κόνελι, στο τελευταίο ημίωρο που προσδίδει λίγο από τον μαγνητισμό της στο φιλμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου