RoboCop (2014) **1/2

Από τον Τάσο Μελεμενίδη

Σκηνοθεσία: Χοσέ Παντίλια

Πρωταγωνιστούν: Τζόελ Κίναμαν, Γκάρι Όλντμαν, Μάικλ Κίτον, Άμπι Κόρνις

118 λεπτά, 2.35:1

Λογικά είναι συμπτωματικό, όμως έναν χρόνο σχεδόν μετά το Total Recall, άλλη μια ταινία του Paul Verhoeven ξαναγίνεται από στούντιο. Στο Recall τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλά, αφού η κομικίστικη και χιουμοριστική προσέγγιση του Ολλανδού σκηνοθέτη αντικαταστάθηκε με την σκούρα, δυστοπική, αλά Blade Runner ματιά, αταίριαστη επιλογή για μια ιστορία που δε θα έπρεπε να έπαιρνε κάποιος και πολύ στα σοβαρά. Δε ξέρω αν αυτή η αποτυχημένη διαφοροποίηση επηρέασε καθόλου τον Jose Padilha (των δύο πολύ πετυχημένων Elite Squad) στο πώς θα έβλεπε τον  νέο Robocop, πάντως το αποτέλεσμά του προσπαθεί να είναι συγγενές με το φιλμ του 1987.

Για παράδειγμα, αν η τότε κοινωνία ήταν ένα πεδίο για διακωμώδηση, κάτι αντίστοιχο γίνεται και εδώ, με τον αμερικανικό λαό να παρουσιάζεται μέσα από το αυστηρό βλέμμα ενός πολιτικού αναλυτή της ΤV (Σάμιουελ Τζάκσον) μια ξεκάθαρα ρηγκανική φιγούρα που σπέρνει το φόβο με την “ασφάλεια” της αμερικανικής σημαίας από πίσω του. Θίγεται ακόμη η εξωτερική πολιτική της χώρας αλλά βέβαια πάνω απ’ όλα κάτι που μοιάζει πιο κοντινό σήμερα σε σχέση με πριν 30 χρόνια: η μηχανή ως αντικαταστάτης του ανθρώπου. Ειδικά το τελευταίο ξεκινά μια σειρά από ηθικά διλήμματα με τα οποία πορεύεται το φιλμ ως το τέλος και κρατούν το ενδιαφέρον όταν δε ζαλίζεται κάποιος από την αναμενόμενη οπλολαγνεία (το μιλιταριστικό παρελθόν των ταινιών του Padilha βλέπετε), τους μετρητές πτωμάτων (που μου υπενθύμισαν το χιούμορ του Hot Shots 2), τις εκρήξεις  και τον θόρυβο.