Ταινίες 2013: Χωρίς Διανομή

Από τους Γιάννη Βασιλείου, Τάσο Μελεμενίδη, Αχιλλέα Παπακωνσταντή

Όπως δηλώνει ευθαρσώς και ο τίτλος, ταινίες που δεν κέρδισαν ελληνική διανομή, αλλά τις απολαύσαμε είτε σε κάποιο φεστιβάλ είτε χάρις στην κυκλοφορία τους σε DVD, στη διεθνή (μόνο) Αγορά.

Les Salauds

Της Κλερ Ντενί

Η straight to dvd πορεία της τελευταίας ταινίας της Claire Denis μόνο έκπληξη δεν προκαλεί - το ίδιο συνέβη άλλωστε με τον προκάτοχό της, το σαφώς πιο προσβάσιμο White Material. Το σινεμά της Γαλλίδας δημιουργού, απαιτητικό κι αινιγματικό, μοιάζει εκ φύσεως αλλεργικό σε εμπορικές προσδοκίες. Το Les Salauds, νεο-νουάρ ατμόσφαιρας παρά πλοκής, κατορθώνει μέσα από το νοσηρό σκηνοθετικό ύφος και το ελλειπτικό μοντάζ να σκιαγραφήσει την ταξική απόγνωση μπροστά στην κοινωνικό-αισθητική ανηθικότητα του καπιταλισμού. Εξαιρετικό το πρωταγωνιστικό δίδυμο (Lindon-Mastroianni), σινεφιλική απόλαυση η παρουσία του Subor (Le Petit Soldat), όλοι τους πιόνια που χορεύουν στον αιθέριο, κυκλικό σκοπό των Tindersticks. 

Α.Π.

L’Inconnu Du Lac

Του Αλέν Γκιροντί

Ταινίες σαν το Inconnu du lac, χαρακτηριστικά άφοβες κι ενστικτωδώς τολμηρές, μοιάζουν να κατάγονται από ένα ολότελα δικό τους σύμπαν απόλυτης ελευθερίας και να διακατέχονται από άγνοια κινδύνου για τις υποκριτικές, συντηρητικές μας κοινωνίες. Η μόνη περίπτωση να φτάσουν ως στη μεγάλη αίθουσα, τουλάχιστον στην Ελλάδα, περνάει από την καλλιέργεια ενός επιτηδευμένου θορύβου γύρω από στοιχεία παραφιλμικά - βλέπε Ζωή της Αντέλ. Μοιραία, το χαμηλόφωνο φιλμ του Guiraudie θα αναζητήσει το κοινό του σε ιδιωτικές προβολές, όπως αρμόζει σε μια ιστορία συνάντησης της ερωτικής επιθυμίας και του φόβου του θανάτου. Ταινία της χρονιάς σύμφωνα με τα Cahiers du cinéma. 

Α.Π.

Alan Partridge: Alpha Papa

Του Ντέκλαν Λόουνι

Ένας λόγος υπάρχει που βρίσκεται το Alan Partridge:Alpha Papa στη λίστα που διαβάζεις κι αυτός είναι επειδή πρόκειται για την πιο αστεία ταινία της περσινής χρονιάς. Είναι μια από τις ευτυχείς περιπτώσεις, όπου ένας κωμικός αφήνεται να ξεσαλώσει και να δοκιμάσει πράγματα, οι οποίες αγκαλιάζονται από το κοινό και ενοχλούν εκείνους τους κριτικούς, που προτιμούν τον Κάρεϋ της "Αιώνιας Λιακάδας" και τον Φέρρελ του "Stranger than Fiction" κι αναρωτιούνται γιατί δεν παίζουν έτσι «ωραία» και συγκρατημένα  στις υπόλοιπες ταινίες τους.

Αν αγαπάς την κωμωδία του Κούγκαν, δεν θα βρεις καλύτερα. Κι αν εκτιμάς την ασθμαίνουσα, ανάμεσα σε playlists  και τηλε-περσόνες, τέχνη του ραδιοφώνου, θα χαρείς να μάθεις πως τούτο το ταπεινό βρετανικό φιλμ αγωνίζεται για την σωτηρία της.

Γ.Β.

Upstream Color

Του Σέιν Κάρουθ

Με το δεύτερο φιλμ του, 9 χρόνια μετά το Primer, ο Shane Carruth, μοιάζει πλέον σαν ένας επισκέπτης που έρχεται κατά διαστήματα για να εξερευνήσει την κινηματογραφική γραφή και να υπενθυμίζει πως αυτή δεν έχει όρια. Αποφεύγοντας κάποιους εντυπωσιασμούς που είχε η πρώτη δουλειά του, χρησιμοποιεί τις ανεξάντλητες δυνατότητες του μοντάζ, για να μπει μέσα στο μυαλό των ηρώων του, να μας μεταδώσει την έννοια της αντίληψης που έχουν για τον κόσμο, μέσα από δεκάδες συνειρμούς. Χρειάζεται απόλυτη διαύγεια και υπομονή από τον θεατή, όμως τον αποζημιώνει υποδειγματικά όταν τα κομμάτια του παζλ του αρχίζουν να ενώνονται.

Τ.Μ.

The Act of Killing

Των Τζόσουα Οπενχάιμερ και Κρίστιν Σιν

Το ντοκιμαντέρ που βρέθηκε στη κορυφή σε πολλές λίστες από κορυφαία έντυπα και sites για το 2013 - ξεπερνώντας πασίγνωστα φιλμ – είναι μια ακραία και σουρεαλιστική προσπάθεια ανάπλασης ιστορίας. Επιζώντα μέλη των ταγμάτων θανάτου που σκότωναν κομμουνιστές στην Ινδονησία τη δεκαετία του 60, αναπλάθουν τις αληθινές πράξεις τους σαν κινηματογραφικοί ήρωες, με βάση μάλιστα τα προσωπικά τους γούστα στο σινεμά. Η περίεργη προσέγγιση πάνω στο θέμα σόκαρε διεθνώς, αλλά περισσότερο τόνισε την σημασία της μνήμης (πρώην δολοφόνοι κυκλοφορούν σήμερα σαν άκακοι γεράκοι) και την επιρροή της κινηματογραφικής βίας στην αληθινή ζωή, καταφέρνοντας τελικά να αναλύσει μια γενοκτονία πολύ βαθύτερα από ότι θα έκανε ένα συμβατικό φιλμ του είδους.

Τ.Μ.