Ender's Game (2013) * *

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Γκάβιν Χούντ

Πρωταγωνιστούν: Άζα Μπάτερφιλντ, Χάρισον Φορντ, Μπεν Κίνγκσλι, Χέϊλι Στάϊνφιλντ

114’, 2.35:1

Βασισμένο στο βιβλίο του Όρσον Σκοτ Καρντ το Ender’s Game είναι μια ταινία περισσότερο ερεθιστική για την πολιτισμική της σημασία παρά για το κινηματογραφικό της ενδιαφέρον. Το οποίο, παρ’ ότι πεπερασμένο, δεν παύει να είναι υπαρκτό, το φιλμ του Χουντ είναι οπτικά χορταστικό και η προσπάθεια αναβίωσης μιας διαστημικής saga στο στυλ του Πολέμου των Άστρων – με τον Χαν Σόλο αυτοπροσώπως! -  δεν περνά απαρατήρητη.

Ωστόσο το ζουμί είναι μάλλον αλλού. Σε μια κοινωνία πρακτικά αμοραλιστική ήταν θέμα χρόνου το ηλικιακό κοινό των multiplex να μετατραπεί σε κινηματογραφικό θέμα, να γίνει από καταναλωτής, συμπαραγωγός. Έτσι, προεκτείνοντας κι επισημοποιώντας το φαινόμενο των Hunger Games, το Ender’s Game είναι μια ταινία με θέμα τα παιδιά, το φαινόμενο της παιδικότητας, τη νομοτέλεια της ενηλικίωσης, την ανάγκη της διαπαιδαγώγησης. Δυστυχώς (ή, για κάποιους, ευτυχώς…) η διαπαιδαγώγηση αυτή συμβαίνει επίσημα πια σ’ ένα περιβάλλον βίας και μάλιστα, στην περίπτωση του Ender, μιας απόλυτα νομιμοποιημένης βίας στο όνομα του «Καλού» (της ομάδας, του Έθνους, της Γης).

Το Ender’s Game καταφέρνει να ισορροπήσει τον συγκαλυμμένο μιλιταρισμό της αρχής με διδαχές ανεκτικότητας, ισότητας και δικαιοσύνης, ωστόσο υστερεί στην κλιμάκωσή του – αφού έχει μια ανένδοτη επιταγή για σίκουελ (που τελικά δυσκολεύει από τις μέτριες εισπράξεις) – και τελικά αποκτά ένα δεύτερο, επίσης ενδιαφέρον, εξωκινηματογραφικό σκέλος λειτουργώντας μεταφορικά σαν μια εθνική απολογία της αμερικάνικης στρατιωτικής βίας που όσο νομιμοποιημένη είναι στο πρόσωπο των ιθυνόντων (Χάρισον Φοντ) άλλο τόσο ανθρωπιστικά άδικη είναι για τους χαρισματικούς Λέοντες (αντί Αμνών) που – ως πότε; - την εφαρμόζουν.