Jack Ryan: Πρώτη Αποστολή (2014) * * *

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Κένεθ Μπράνα

Πρωταγωνιστούν: Κρις Πάϊν, Κέβιν Κόστνερ, Κένεθ Μπράνα, Κίρα Νάϊτλι

105’, 2.35:1

Το reboot του ήρωα του -προσφάτως μακαρίτη- Τομ Κλάνσι, το πρώτο που δεν βασίζεται σε βιβλίο, έχει τον Κένεθ Μπράνα στο τιμόνι και από πλευράς γνώσης του είδους, στυλ, δεξιοτεχνίας και (όχι πάντα μετρημένης) πληθωρικότητας, είσαι καλυμμένος. Όλα έχουν το βάρος που τους αναλογεί, η υπογραμμιστική ατμοσφαιρικότητα της μουσικής και των βλεμμάτων διαδέχεται την αυτοκρατορικότητα του στυλ, της γνωστικής καλλιτεχνικής διεύθυνσης και των ερμηνειών. Όσο το Shadow είναι κατασκοπεία θυμίζει – και υπερβαίνει - ωραίες στιγμές του ’80 (Έγκλημα στο Γκόρκι Παρκ, Το Τέταρτο Πρωτόκολλο), η πλοκή στηρίζεται στην εσωτερική δράση της πληροφορίας, της εξαπάτησης, της παρατήρησης και, σκηνοθετικά, της μεγάλης σεκάνς – όπως η λαμπρή στιγμή του δείπνου και της κλοπής των αρχείων.

Εκεί που το πράγμα χαλάει -και χαλάει πολύ- είναι όταν η δράση γίνει εξωστρεφής, όταν την θριλερική κατασκοπεία διαδεχτεί το ανεγκέφαλο action. Τότε χάνεται πλήρως η τονική συνοχή, ο Μπράνα έχει μεν το ταλέντο να μεταμφιεστεί στο αντίστοιχο σκηνοθέτη – αν και δεν πιστεύω ότι το διασκεδάζει εξ’ ίσου – αλλά είναι προφανές πως η οικοδομημένη κατάσταση δεν προϊδέαζε για τέτοιου τύπου εξέλιξη. Δυστυχώς, στην σκληρή, ποδηγετημένη απ’ το 15-24, multiplex εποχή που ζούμε, οι μεταξωτοί προϋπολογισμοί (αν και μόλις 60 εκατομμύρια) θέλουν και καθαρογραμμένες (αλλά όχι επιδέξιες..) συνταγές.

Προσωπικά αδημονώ ήδη για την επόμενη φορά που θ’ απολαύσω την πρώτη ώρα του Shadow, εξ΄ού και δεν φείδομαι βαθμολογίας. Αλλά θα το τρέξω στην τελευταία μισή ώρα και θα ευχηθώ τα περιορισμένα του εισιτήρια να δείξουν το φωτεινό μονοπάτι επιστροφής στις ανόθευτες ταινίες είδους που με την καθαρότητα της μορφής τους δεν ξεχάστηκαν κι εμπνέουν ακόμα.