Από τον Ιωάννη 'Moody' Λαζάρου
Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν
Πρωταγωνιστούν: Μπρους Ντερν, Γουίλ
Φόρτε, Τζουν Σκουίμπ
115 λεπτά, 2.35:1
Κάποτε οι άνθρωποι σκέφτονταν -άρα και λειτουργούσαν- πιο
απλά. Ήξεραν πως αυτό που τους λέει ο άλλος είναι και αυτό που εννοεί. Με αυτή
τη στάση ζωής ο ηλικιωμένος Γούντι, έχοντας στα χέρια του ένα κουπόνι που
υπόσχεται ένα εκατομμύριο δολάρια, κινάει από την πολιτεία της Μοντάνα για αυτή
της Νεμπράσκα, ώστε να το εισπράξει. Η οικογένειά του αντιλαμβάνεται πως είναι
φενάκη, αλλά βλέποντας το ακατάβλητο πείσμα του -και σεβόμενη την πατρική εκπλήρωση
που νιώθει μέσα από αυτό, όπως την εκμυστηρεύεται- τον συνοδεύει σε αυτή του την
(τελευταία, ίσως) περιπέτεια.
Τα ασπρόμαυρα φωτογραφημένα, αρχετυπικής όψης, τοπία που απλώνονται στην
αμερικάνικη ενδοχώρα εμφυσούν την αίσθηση αυτού του road trip. Μία δόση νοσταλγίας και μία μετάνοιας.
Στους τόπους όπου οι ρυθμοί ζωής χαμηλώνουν και οι άνθρωποι -απελπισμένοι κατά
βάθος, με τις μνήμες τους σαν κατακάθι στο λαιμό- περιμένουν για μια ευκαιρία
διαφυγής από το τέλμα τους. Αυτοί οι άνθρωποι που, όπως όλοι στ’ αλήθεια, έχουν
ένα σωρό ψεγάδια μα αξίζουν να αγαπηθούν. Και για το τελευταίο, ακόμη κι αν
είσαι άπιστος, επιχειρεί να σε πείσει σταθερά με τις ταινίες του ο Πέιν. Με
αυτό το γλυκόπικρα ανθρωπινό άγγιγμά του, την κωμική ζεστασιά που αγκαλιάζει
την ανείπωτη τραγωδία του καθενός μας.
Κι αν ο προορισμός αποδείχθηκε σκάρτος, ο Γούντι και οι
άνθρωποί του παραμένουν κερδισμένοι. Έριξαν τα προστατευτικά τους τείχη, επανασύστησαν
τον εαυτό τους και μείωσαν την (καταραμένη) απόσταση που τους χώριζε. Κάτι που
δεν μπορεί να καταφέρει κανένα εκατομμύριο δολάρια. Κάτι που, αν το θες,
μπορεί να το καταφέρει ο κινηματογράφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου