The Deep (2012) ***1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Μπαλτάζαρ Κορμακούρ

Πρωταγωνιστούν: Ολαφούρ Ντάρι Όλαφσον, Γιόαν Γιόανσον, Στεφάν Αλούρ Στεφάνσον

95’, 2.35:1

Το The Deep έρχεται από την Ισλανδία, αυτή την άτυχη, πανέμορφη χώρα που βαλμένη καθώς είναι πάνω στην ένωση δύο τεκτονικών πλακών στα βάθη του Βόρειου Ατλαντικού, δονείται διαρκώς, έχει πάνω από 130 ηφαιστειακά βουνά και περισσότερα από 40 ηφαίστεια, τα πιο πολλά ενεργά.

Από την αρχή του έργου λοιπόν μεταφέρεσαι σ’ έναν τόπο βαριάς γεωγραφικής υποβολής, σκότους, ψύχους, ηφαιστειακής απειλής, έναν τόπο κυκλωμένο απ’ τον παγωμένο ωκεανό, διάστικτο από μικρά υπόλευκα στίγματα μέσα στο μαύρο, που είναι ο δημοτικός φωτισμός, και τ’ ασημένιο του χιονιού δω κι εκεί.

Η πραγματική ιστορία είναι κάτι ανάμεσα Τέλεια Καταιγίδα και All is Lost με δύο διαφορές. Δεν υπάρχει ίχνος από το στυλιζάρισμα του πρώτου και υπάρχει μια ολότελα διαφορετική αντίληψη της γεωγραφίας -του προσώπου πια- απ’ ότι στο αριστούργημα του Τσάντορ. Ο Ντάρι Όλαφσον, ο πιωμένος στο ισλανδικό καραόκε του Γουόλτερ Μίτι αν θυμάσαι, είναι ένας γίγαντας με γέλιο μικρού παιδιού, ένα θαυμάσιο ζωντανό της Πλάσης, ένας χαρισματικός δίχως την επίγνωση του χαρίσματός του, ένας από μας που αγωνίζεται να σωθεί. Μόνο που αυτός κολύμπησε έξι ώρες στον Βόρειο Παγωμένο, περπάτησε άλλες δύο ξυπόλυτος στο ηφαιστειακό γυαλί, σώθηκε κι έγινε αντικείμενο μελέτης για την αντοχή του.

Ο Κορμακούρ το γυρίζει ανεπιτήδευτα και ελκυστικά, σκέπτεται πάνω στην Πίστη κι ό,τι μέσα σου σε κρατάει ζωντανό, θαυμάζει από την απόσταση του δέους κι αγαπά σαν παντοτινός φίλος τον «δικό μας άνθρωπο» που μ’ όλο του το χάρισμα (το λίπος του συμπεριφέρεται σαν το λίπος της φώκιας), έχει τους ίδιους αχούς, τις ίδιες μανούρες (να μη χρωστάει, να ‘ναι καλός γιος, να πει σ’ ένα κορίτσι σ’ αγαπώ) και τον ίδιο φόβο που τελικά όλα τ’ αναβάλλει. Αλλά, όπως κι εμείς, συνεχίζει να βαδίζει, να μένει μόνος και σεμνά να περιμένει κάποιος να τον προσέξει.

Μαν, ένας εδώ.