Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι (2013) * * * * 1/2

Από τον Ιωάννη ‘Moody’ Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Μπεν Στίλερ

Πρωταγωνιστούν: Μπεν Στίλερ, Κρίστεν Γουίγκ, Άνταμ Σκοτ, Σον Πεν

114 λεπτά, 2.35:1

Αν τα 24 κάδρα είναι αυτά που σκαρώνει κάποιος άλλος (και) για σένα, τότε το 25^ο είναι η αμιγώς δική σου, προσωπική, υπόθεση. Αυτό που παραμένει άδειο έως ότου το γεμίσεις εσύ (αν το θες), ο θεατής της δημιουργίας του προαναφερθέντος άλλου, και το προικίσεις σύμφωνα με τα βιώματα και τις ανάγκες σου.

Με αυτό κατά νου, ο Μπεν Στίλερ υπογράφει αυτή την καλλίγραφη αφιέρωση στην Τέχνη του, που αναμενόμενα αποτελεί και την πιο προσωπική του δημιουργική κατάθεση -μέχρι την επόμενη θέλω να πιστεύω. Έτσι, με την ειλικρίνεια και τη γνησιότητα που την διακρίνει, αυτή η «κρυφή ζωή» αποζητά ευθύς εξ αρχής τον ασπασμό, αν όχι εναγκαλισμό, σου.

Περιορίζοντας αισθητά τα φαρσικά στιγμιότυπα (αρκούν, όμως, τα τρία τέσσερα σινεφιλικά που διαθέτει στο πρώτο μισό για να σε πετάξουν στα πατώματα -ειδικά αυτό το υπέροχα βέβηλο με τον Μπέντζαμιν Μπάτον) και δίνει εμφανώς μεγαλύτερη βαρύτητα και σημαίνοντα χώρο στο συναίσθημα –η συγκίνηση, ασφαλώς, κατακλύζει μόνο όποιον τολμά να αφήσει τις παρωπίδες του έξω από την αίθουσα.

Αφήνοντας πίσω, τώρα, τα ενδοκινηματογραφικά, η ιστορία του Γουόλτερ Μίτι προσφέρει ένα πολύτιμο σκούντημα τόλμης, καιρός που ‘ναι, για να αφήσεις στην άκρη την μονότονη παρακολούθηση μιας εικονικής ζωής (με την ασφάλεια που δίνει η συναισθηματική απόσταση από τα πράγματα) και την αμυντικογενή στάση της ονειροπόλησης ώστε να περάσεις (επιτέλους) στη βίωση μιας real life, με τα επικίνδυνα ρίσκα και τα γοητευτικά σκιρτήματά της –κι ας είναι να ταξιδέψεις από τη Νέα Υόρκη στη Γροιλανδία, από ‘κει στην Ισλανδία και τέλος στα Ιμαλάια για να καταφέρεις να το συνειδητοποιήσεις.

Και ύστερα να βάλεις μέσα και τους άλλους. Αυτούς τους άλλους που επιθυμείς να ‘ναι τριγύρω.
Ναι, κάπως έτσι εξασθενεί η ονειροπόληση κι αρχίζει ν’ αξίζει τον κόπο να ζεις.