Ταινίες 00's: 11-20

Από τη Nostromo Team

20. DOLLS (2002)

Του Τακέσι Κιτάνο

Δύο κούκλες σε παράσταση παραδοσιακού ιαπωνικού κουκλοθέατρου μας αφηγούνται την μοιραία συντριβή του ανθρώπου όχι από την ψευδαίσθηση της τιμής, της δόξας και του πλούτου, αλλά από τον παντοδύναμο, θυελλώδη έρωτα που σαν κατάρα περικλείεται σε φόρμα αχαλίνωτης τραγωδίας, απαράμιλλης εικαστικής ομορφιάς και κατατροπωτικής δύναμης.

Το -σιωπηρό για τα αδιάφορα βλέμματα μα συνταρακτικά ακατάβλητο, στο επέκεινα ανεκτόνωτο- πένθος της γυναίκας για τον άνδρα που στερήθηκε, η υπαρξιακή μοναξιά μέσα στο πλήθος, η ανείπωτη κοσμική θλίψη, το σημάδι του ανεκπλήρωτου, δεμένοι ζητιάνοι να περιφέρονται ασάλευτοι με χέρια σφιχταγκαλιασμένα ενώ οι εποχές εναλλάσσονται, ένα παγκάκι ν’ ανασαίνει καρτερώντας τ’ άγιο σμίξιμο και ζευγάρια μάτια πνιγμένα στις δροσοσταλίδες που γέννησε η απόγνωση.

Ι.Μ.Λ.

19. WERCKMEISTER HARMONIES (2000)

Του Μπέλα Ταρ

Βασιζόμενος για μία ακόμα φορά σε σενάριο του Laszlo Krasznahorkai (από μυθιστόρημα του ιδίου), ο κορυφαίος Ούγγρος σκηνοθέτης της εποχής μας παρακάμπτει ξανά κάθε συμβατική έννοια αφήγησης προς όφελος μίας πραγματικής σύλληψης του χρόνου (ψυχολογικού κι "αντικειμενικού") και παραδίδει ένα αφοπλιστικό ποίημα για τις συνέπειες της δημαγωγίας και της τυφλής υπακοής της μάζας, με φόντο το επερχόμενο τέλος του πολιτισμού μας.

Α.Π.

18. UNBREAKABLE (2000)

Του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν

Το Unbreakable είναι μια μελαγχολική ταινία. Τα χρώματα του, οι ρυθμοί του, το παίξιμο των ηθοποιών του, οι οποίοι σχεδόν ψιθυρίζουν, όλα μοιάζουν έτσι ενορχηστρωμένα, ώστε να αποδώσουν την θλίψη ενός αρσενικού που ξυπνά κάθε πρωί με την αίσθηση, πως δεν κάνει εκείνο για το οποίο είναι προορισμένος. Και μεγαλύτερη αμαρτία από μια ζωή χαμένη ίσως και να μην υπάρχει.

Παράλληλα, είναι ένα έκτακτο superhero origin, το οποίο , εν έτει 2000, θα τοποθετήσει τον υπερήρωα στον πραγματικό κόσμο, αντιμέτωπο με καθημερινές αγωνίες και ρεαλιστικούς εχθρούς. Με όλο τον σεβασμό προς τον (αγαπητό κι αγαπημένο) κύριο Νόλαν, η ενηλικίωση της κόμικ περιπέτειας ξεκινά -και τελειώνει;- εδώ.

Γ.Β.

17. LUST, CAUTION (2007)

Του Ανγκ Λι

Οι προσεκτικά στημένες διπλές ζωές ενός δωσίλογου και μιας αντιστασιακής θα γίνουν σμπαράλια, όταν εισχωρήσει ο πόθος με βίαιη σαρκικότητα σε αυτό το σαγηνευτικό θρίλερ κατασκοπείας, με τη δυτικοπρεπή του φινέτσα και τη σκηνοθετική μαεστρία, τη λεπτομερώς υφασμένη, του αλάνθαστου Ανγκ Λι.

Βλέπεις, η πολιτική και ο έρωτας  δεν χαρακτηρίζονται από την απλότητα μιας παρτίδας μαχτζόνγκ, αλλά είναι κάτι πιο σύνθετο και σκοτεινό. Με τη διαφορά πως η πρώτη διχάζει και συνήθως οδηγεί σε αναταραχές και αναβρασμό, ενώ ο δεύτερος, αφού εκφραστεί ως η πιο ανεξέλεγκτη επανάσταση που υπάρχει, οδηγεί στην ένωση και την αγάπη, γι’αυτό και τελικά υπερβαίνει ό,τι θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο.

Ι.Μ.Λ.

16. KILL BILL (2003, 2004)

Του Κουέντιν Ταραντίνο

O Ταραντίνο είναι, για μένα, ένας τεράστιος σινεφίλ που εξελίχθηκε στον νούμερο ένα βιρτουόζο διασκεδαστή της τελευταίας δεκαπενταετίας. Όποιοι τον αγαπούν με αυτό τον τρόπο, θα βρουν όλα του τα φετίχ στο Kill Bill: την ικανότητά του να χτίζει χαρακτήρες, πλοκή και δράση μέσα από προσεγμένους και εκτεταμένους διαλόγους, να συνδυάζει καρτουνίστικη βία, ποπ κουλτούρα και διαλεγμένα soundtracks, να βάζει στο κινηματογραφικό του μίξερ manga, comics, σπαγγέτι γουέστερν, Kung fu δεκαετίας του 70’, νουάρ στοιχεία, εξωφρενικά ζουμ και οργιώδες στυλιζάρισμα. Ένα cult σημείο αναφοράς του μεταμοντέρνου κινηματογράφου – με ό,τι χαρακτηρίζει σχεδόν κάθε τι μεταμοντέρνο (χαυνωτική διασκέδαση, λάμψη ενός λαιφσταϊλικού κολλάζ, οπτική σαγήνη των εικόνων, πληθώρα φιλμικών αναφορών -εσωτερικής κατανάλωσης-, αλλά και ευκολία και ρηχότητα του βάθους). Ως τέτοιο, το Kill Bill αποτελεί κινηματογραφική πανδαισία.

Γ.Π.

15. WALL-E (2008)

Του Άντριου Στάντον

Το WALL-E μοιάζει να έχει την θέση που είχε στα 90s το Toy Story, η δημιουργία του οποίου σηματοδότησε το εγχείρημα της Pixar καθώς και την επέλαση των υπολογιστών εις βάρος του κλασικού σκίτσου. Εδώ, η εδραιωμένη πλέον εταιρεία κινουμένων σχεδίων με μια σειρά από εκπληκτικές, έστω CGI, εικόνες αγκαλιάζει για πρώτη φορά τόσο πολύ την πραγματικότητα (οξύμωρο για ένα φιλμ που αναφέρεται στο μακρινό μέλλον) αλλά και τους μεγαλύτερους με τη θεματολογία του. Βλέπετε οι οικολογικές ανησυχίες, η ασταμάτητη νοσταλγία για το παρελθόν και τα μονίμως θλιμμένα μάτια του WALL-E, ενός ήρωα βγαλμένου κατευθείαν από τους τιτάνες της βωβής κωμωδίας, δεν έδωσαν χαρά και συγκίνηση μόνο στις νεαρές ηλικίες, αλλά και σε ένα σημαντικό target group που συχνά ένοιωθε παραμελημένο - τους ενήλικες με καρδιά μικρού παιδιού.

Τ.Μ.

14. INTO THE WILD (2007)

Του Σον Πεν

Μετά από ένα όργιο πράξεων – μιας ζωής που επιβάλλουν οι μεγάλοι, μιας εθελούσιας εξόδου, ενός αποχωρισμού από τον επίκτητο πατέρα που δεν γνώρισες, ενός διαζυγίου από το κορίτσι που δεν θέλησες, μιας οικογένειας που απέφυγες, μιας τροφής που λανθασμένα καταβρόχθισες – έρχεται η σπαρακτική νηνεμία της συνειδητοποίησης πως πολλά έχουν σημασία μόνο όταν τα μοιράζεσαι. Τότε αναλογίζεσαι πως έζησες μια όμορφη, σύντομη ζωή και αποδέχεσαι εκείνο που κανείς δεν απέφυγε. Και τότε ακριβώς ξεκινά ένας άλλος σπαραγμός, των προσωπικών συνεπειών «απλώς μιας ταινίας», που θα μελανιάσει για πάντα ένα μέρος της, κατ’ ελπίδα ευρύχωρης, καρδιάς σου.

Η.Δ.

13. MULHOLLAND DR. (2001)

Του Ντέιβιντ Λιντς

To Mullholand Drive είναι ένα όνειρο μέσα σε μια ταινία και μια ταινία μέσα σε ένα όνειρο: ο κινηματογραφικός τρόπος και τόπος έκφρασης της μνήμης, της προσοχής και της επιθυμίας (και το ταυτόχρονο σμπαράλιασμα της ψυχανάλυσης). Κι όταν τελειώνει δεν ξέρεις τι να σκεφτείς και τι να υποθέσεις. Είσαι μόνον εσύ ηλίθιος ή μήπως και οι άλλοι δεν κατάλαβαν τίποτα;  Και έχει τόση σημασία τελικά να αποκωδικοποιήσεις την ταινία; Είναι τόσο σημαντικό να μπουν όλα σε μια σειρά και να δοθεί εξήγηση; Ματαιοδοξία, φόνος, σεξ, λεφτά, ζήλια, υπάρχουν όλα. Ο Λίντς ενσαρκώνει το δικαίωμα του κινηματογράφου να αποκαλείται 7η τέχνη -κι ως τέτοια είναι ανοικτή σε κάθε είδους (ασφαλούς) ανάλυσης και ερμηνείας- αλλά ζητά πρώτα απ’ όλα το ανεπιτήδευτο και άμεσο καλωσόρισμα αυτού που μας δίνεται και μας προτείνεται ως κινηματογραφική εμπειρία.

Γ.Π.

12. MYSTIC RIVER (2003)

Του Κλιντ Ίστγουντ

Με ένα εκλεκτό ensemble cast να αποδίδει τα μέγιστα (με προεξέχοντες τους Sean Penn και Kevin Bacon σε ερμηνείες προορισμένες να σημαδέψουν μιαν ολόκληρη κινηματογραφική εποχή), ο Eastwood στηρίζεται στο μυθιστόρημα του Dennis Lehane και ρίχνεται στα σκοτάδια με τη σιγουριά του βετεράνου και την τόλμη ενός νέου. Αφηγούμενος μια τραγωδία πρωτοφανούς σκληρότητας θα παρουσιάσει την καλύτερη ταινία μιας ούτως ή άλλως εκπληκτικής φιλμογραφίας και θα μιλήσει για εκείνες τις επιλογές που μας ακολουθούν και μας καθορίζουν για μια ζωή.

Α.Π.

11. MINORITY REPORT (2002)

Του Στίβεν Σπίλμπεργκ

Περίτεχνο οπτικά, ανώτερο στις συνθέσεις του από το A.I. (αν και εικαστικά μοιάζει σχεδόν με sequel), πλήρως ενταγμένο στο χιτσκοκικό, ηθικό του περιβάλλον, εναρμονισμένο με την ανησυχία της war on terror εποχής του, το Minority ακουμπά την κορυφή σκηνοθέτη/πρωταγωνιστή, «αποτυγχάνει» –αναμενόμενα- στα ταμεία κι αποτελεί ένα απ’ τα καλύτερα παραδείγματα ταινίας (όχι και τόσο) μεγάλου κοινού που η κριτική δεν άργησε τραγικά ν’ αντιληφθεί.

Η.Δ.