Last Vegas (2013) * * * 1/2

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Τζον Τέρτελτοουμπ

Πρωταγωνιστούν: Μάϊκλ Ντάγκλας, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μόργκαν Φρίμαν, Κέβιν Κλάϊν

105’, 2.35:1 

Η παραδοσιακή, η «παλιά» κριτική έχασε τον κόσμο της γιατί δεν έπαψε – και συνεχίζει ακόμα – να βλέπει το σινεμά σαν ένα αποκλειστικά εγκεφαλικό αποκύημα, χωρίς συνιστώσες υπαρξιακές, συναισθηματικές, μεταμοντέρνες, βίαια προσωπικές. Βλέπει μια ταινία όπως ο συγγραφέας την Ποίηση στο βιβλίο που ο Κίτινγκ ζητά από τους μαθητές του να σκίσουν την σελίδα στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών.

Και δεν δίνω δεκάρα που περιφρονήθηκαν αυτοί οι κριτικοί και μαζί και όσοι, ίσως, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Στεναχωριέμαι ελαφρώς για τον κόσμο που προσηλυτίστηκε να βλέπει σινεμά όπως αυτοί. Και βαρέως που ελάχιστοι πια προπονήθηκαν να βλέπουν πίσω απ’ την εικόνα, αυτό που την γέννησε.

Η παλιά κριτική θα ξεπατώσει βαθμολογικά το Last Vegas γιατί είναι προβλέψιμο.

Ουδόλως μ’ απασχολεί.

Κι ο Οιδίποδας είναι προβλέψιμος - σε κάθε επόμενη παράστασή του. Αλλά αν τον εκφέρουν καλά, είναι πάντα μια απ’ τις απάτητες κορυφές της ανθρώπινης δημιουργίας.

Το Last Vegas δεν είναι Οιδίποδας. Είναι τέσσερεις ηθοποιοί που αγαπάς όλη σου τη ζωή, είναι τέσσερεις εικόνες που γερνούν μπροστά σου δεκάδες χρόνια τώρα. Και τώρα στέκονται απέναντι στον φόβο τους, στη λύπη τους, στο ότι «το μυαλό τους δεν μπορεί να χωνέψει αυτό που συμβαίνει στο σώμα τους», όπως λέει ο Ντάγκλας σε μια από τις δυνατές του στιγμές. Με σθένος, με φθίνον, αυτοκρινόμενο στυλ, με χιούμορ, μ’ ένα αντρίκειο my way στο παιχνίδι που στήθηκε εναντίον μας.

Χέστηκα που είναι προβλέψιμο. Κι ο θάνατος μου είναι. Αλλά το πώς θα τον πλησιάσω, όχι.