Ταινίες 00's: 31-40

Από τη Nostromo Team

40. INGLOURIOUS BASTERDS (2009)

Του Κουέντιν Ταραντίνο

Ο πιο δημοφιλής σκηνοθέτης της άλλης πλευράς του Ατλαντικού περιφρονεί επιδεικτικά τις συμβάσεις του καθιερωμένου σύγχρονου αμερικανικού κινηματογράφου. Χορογραφημένα μονοπλάνα και λήψεις μακράς διάρκειας αντί για κοφτό μοντάζ, προώθηση της αφήγησης μέσω του διαλόγου και όχι μέσω σκηνών δράσης, φορμαλιστικοί πειραματισμοί (το «μονόπρακτο» της La Louisiane) και αδιαφορία προς κάθε μορφή πολιτικής ορθότητας. Ο Tarantino είναι ένας auteur που γεννήθηκε και ζει μέσα στο ίδιο το σινεμά, γυρίζοντας ταινίες με την άνεση που κάποιος αναπνέει. Και το Inglourious Basterds είναι το αριστούργημά του.

Α.Π.

39. HAUTE TENSION (2003)

Του Αλεξάντρ Αζά

Βυθισμένη στα απύθμενα βάθη του ανθρώπινου παραλογισμού και λουσμένη με τα χρώματα μιας ματωμένης γυναικείας ψευδαίσθησης, η ταινία του Γάλλου Alexandre Aja κατέχει τον σημαντικότερο, ίσως, ρόλο στην ιστορία του σύγχρονου γαλλικού τρόμου. Δεν καταφέρνει απλώς να μαγνητίσει τα βλέμματα όσων ηδονίζονται με τη όψη του ασυγκράτητου λουτρού αίματος και της αχόρταγης βίας που κυριαρχούν στα καρέ, αλλά μεθάει ακόμα περισσότερους, πλάθοντας ένα σύμπαν παραδομένο σε ένα παράφρον ασυνείδητο, παρα-ψυχολογικά δεσμευμένο με την πρωταγωνίστριά του. Μια φρενοβλαβής πρωταγωνίστρια, από το μυαλό της οποίας η διαταραγμένη Υπερένταση γεννάται και αναπτύσσεται μανιασμένα, διαμελίζοντας κάθε ίχνος ανθρώπινης (και αφηγηματικής) λογικής.

Αίμα, κλάμα, θάνατος, οργή.

Χ.Ζ.

38. THE AVIATOR (2004)

Του Μάρτιν Σκορσέζε

Ο Martin επανέρχεται στο αγαπημένο του μοτίβο και χαρτογραφεί την άνοδο και την πτώση του Howard Hughes σαν ήρωα αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Παρασυρμένος από τις διεργασίες ενός αχαλιναγώγητου μυαλού, βρίσκει την ευκαιρία να αναστήσει στο σελιλόιντ τη χρυσή εποχή του Hollywood, αφήνοντας (όπως πάντα) σε λεπτές σκηνοθετικές επιλογές το βάρος της πολιτικής του κριτικής: η φενάκη του καπιταλισμού θα αποκαλυφθεί στο καθρέφτισμα του πιο λαμπρού του τέκνου συνοδεία μιας φράσης, σύνοψης του μέλλοντος, που η αφήγηση αφήνει εκτός κάδρου. Αμίμητο σε τεχνικό επίπεδο, κατορθώνει να αιχμαλωτίσει και σε ένα βαθύτερο, προσωπικό, χάρη στην ερμηνεία καριέρας του Leonardo DiCaprio. Το Citizen Kane του νέου αιώνα.

Α.Π.

37. THE WHITE RIBBON (2009)

Του Μίκαελ Χάνεκε

Τέσσερα χρόνια μετά το Cache, όπου οι νέοι υπενθυμίζουν στους μεγαλύτερους τα σφάλματα του παρελθόντος για τα οποία θα έπρεπε να αισθάνονται ένοχοι, ο Χάνεκε εμβαθύνει περισσότερο τη μελέτη του για το χάσμα των γενεών, τονίζοντας τη διαχρονικότητά του, καθώς τοποθετεί την ιστορία του στις αρχές του 20ου αιώνα. Έχοντας ως πεδίο ένα μικρό χωριό, τοποθετεί σε 2 στρατόπεδα νέους και γέροντες, δίνει διακριτούς ρόλους στους δεύτερους (αντί ονομάτων υπάρχει η ιδιότητα του καθενός) και με αξιομνημόνευτη προσήλωση παρουσιάζει τη μικρογραφία μιας ολόκληρης κοινωνίας, που το έγκλημά της δεν είναι το γεγονός ότι συνέβαλλε στο ξεκίνημα του Μεγάλου Πολέμου όπως λεγόταν τότε, αλλά στο ότι γαλούχησε μια γενιά που 30 χρόνια αργότερα κόντεψε να αφανίσει την ανθρωπότητα με τον δικό της πόλεμο.

T.M

36. THE ASSASSINATION OF JESSE JAMES BY THE COWARD ROBERT FORD (2007)

Του Άντριου Ντόμινικ

O Andrew Dominik ξεκινάει από την τοπογραφία της ελευθερίας ενός κλασσικού γουέστερν (το widescreen ισχυροποιεί την παρουσία του χώρου και εμποτίζει τις εικόνες με την αίσθηση της ανθρώπινης μικρότητας, αλλά και αναδεικνύει την ανάγκη μιας πράξης που θα αφήσει το στίγμα της) και πατώντας πάνω σε μια σπαρακτική παλέτα χρωμάτων και τη στοιχειωτική μουσική των Nick Cave και Warren Ellis – που λειτουργεί ως το basso continuo της ταινίας - φτάνει σε μια στρωματογραφία της ψυχής. Η συνήχηση εξωτερικής δράσης και μελαγχολικού στοχασμού, η κινηματογραφική όσμωση βίαιων ξεσπασμάτων, σιωπηρών βλεμμάτων και του ποιητικού voice over λόγου, μας δίνουν την τονικότητα και τον χρωματισμό της σχέσης των δύο χαρακτήρων. Η μετρημένη δράση απλώνεται στον τίτλο της ταινίας. Τα υπόλοιπα είναι μια μεθυστική, καπνισμένη επίγευση νοθείας ενός είδους (γουέστερν) που δεν υπάρχει πια.

Γ.Π.

35. CASINO ROYALE (2006)

Του Μάρτιν Κάμπελ

Η σειρά του 007, 52 χρόνια τώρα, είναι ό,τι εμπορικότερο ανέδειξε το βρετανικό σινεμά. Πολλοί μπορεί να το απορρίπτουν σαν το (ακμάζον…) παρηκμασμένο προτεκτοράτο ενός βέρου καπιταλιστικού σινεμά. Η άλλη όψη είναι πως διακρίνει μια πολύ ειδική μερίδα σινεφίλ ανδρών, που ζούνε το δικό τους φαντασιωτικό παραμύθι, το προτιμούν έτσι, και ταυτόχρονα νοιώθουν «σπίτι» τους με το που ακούγεται το «τα ρα - τα ρααααα – τα τα ραααα».

Στο Καζίνο Ρουαγιάλ ο λόγος αυτής τους της φαντασίωσης αναγεννάται πλήρως, συνεπικουρούμενος μιας από τις ωραιότερες ιστορίες αγάπης της δεκαετίας, ενώ ο πρωτοεμφανιζόμενος Κρεγκ επανιδρύει με αυταρχικότητα αγιασμένη τον χαρακτήρα όπως μόνο σήμερα θα μπορούσε και θα ‘πρεπε να είναι.

Η.Δ.

34. SONGS FROM THE SECOND FLOOR (2000)

Του Ρόι Άντερσον

Είναι γνωστό ότι η τραγωδία και η κωμωδία χωρίζονται από μια λεπτή, νοητή γραμμή. Αυτή η γραμμή είναι η φόρμα, η οπτική γωνία του δημιουργού. Στις αρχές των 00’s, ο Σουηδός Roy Andersson αποφάσισε να θολώσει το όριο και να αφήσει τις κατηγορίες να κολυμπήσουν η μία μέσα στην άλλη, μετατρέποντας την τραγωδία του, κτηνωδώς καπιταλιστικού, δυτικού πολιτισμού σε αντικείμενο σουρεαλιστικής διακωμώδησης.

Η μοντέρνα εμπειρία (σε ό,τι το οικουμενικό διαθέτει) της αλλοτρίωσης, του ωφελιμισμού και της αποπνευματοποίησης, σαν πικρό ανέκδοτο που εκρήγνυται στο πρόσωπο μας, να τι είναι τα «Τραγούδια Από Τον Δεύτερο Όροφο». Όχι απλά μια πολύ μεγάλη ταινία, κάτι πιο δυσοίωνο, πιο κρίσιμο που μας αφορά. Ο σαρκαστικός επικήδειος μιας εποχής που αρνείται να παραδεχθεί πως πεθαίνει.

Γ.Σ.

33. THE MAN WHO WASN’T THERE (2001)

Των Τζόελ & Ίθαν Κόεν

Περισσότερο κι από ένα μεταμοντέρνο φιλμ νουάρ, περισσότερο κι από ένα υπέροχο σινεφιλικό παιχνίδι, περισσότερο κι από μια ακόμα αφορμή για τα δαιμόνια αδέλφια να επιδοθούν στις συναρπαστικές σκηνοθετικές και σεναριακές πιρουέτες που μας έχουν συνηθίσει, ο «Άνθρωπος που δεν ήταν εκεί» είναι ένα ανεπανάληπτο αριστούργημα πάνω στον Λόγο και τη σιωπή. Στον ακατάπαυστο λόγο που ρέει αέναα μέσα στο κεφάλι μας και δε μπορεί παρά να ισοδυναμεί με σιωπή στους κόλπους αυτού του κόσμου που αχρηστεύει την επικοινωνία. Το εσωτερικό και το εξωτερικό για πάντα χωρισμένα, κι ο καθένας να διηγείται στον εαυτό του μια σπαταλημένη ζωή.

Ταινία ορόσημο για το ευρύτερο κοενικό έργο, με μια κεντρική ερμηνεία από τον B.B. Thornton που-καλά το μαντέψατε- υπερβαίνει τα λόγια και κάθε περιγραφή.

Γ.Σ.

32. THE WRESTLER (2008)

Του Ντάρεν Αρονόφσκι

Όσους αγώνες κι αν έχεις παλέψει μέσα στο ρινγκ, δεν θα καταφέρεις ποτέ να κατανοήσεις τους κανόνες που θέτει η αληθινή ζωή. Μια ζωή που στήνει το παιχνίδι χωρίς να μας ρωτήσει και μας χτυπάει, τις περισσότερες φορές αλύπητα, μέχρι το σημείο της υπαρξιακής μας αποδόμησης. Ο Aronofsky παρουσιάζει τη σοκαριστική ψυχική διάλυση του Randy και στη συνέχεια του δίνει την ευκαιρία να παλέψει μια τελευταία φορά για όσα έχασε στο πέρασμα του χρόνου χωρίς να το καταλάβει. Ο γνήσιος αυτός (αντι)ήρωας δίνει τη σημαντικότερη μάχη της ζωής του (αυτή τη φορά εκτός ρινγκ), ιδρώνει, ματώνει και δακρύζει, συνειδητοποιώντας ότι στην αφιλόξενη αρένα της ζωής κάποιοι θα σε μισήσουν, κάποιοι θα σε αισθανθούν, οι περισσότεροι όμως απλά θα αδιαφορήσουν, γυρνώντας το βλέμμα από την άλλη πλευρά.

Για πάντα δικός μας.

Χ.Ζ.

31. CACHE (2005)

Του Μίκαελ Χάνεκε

Τι θα συνέβαινε εάν η συνείδησή μας κρατούσε μια κάμερα και κατέγραφε όλα όσα θέλουμε να κρύψουμε; Ο Haneke συνδυάζει την κλινική του ματιά με μία φόρμα σαφώς πιο αφηγηματική από κάθε προηγούμενη ταινία του και ξεδιπλώνει με χειρουργική ακρίβεια το ζήτημα της ατομικής και συλλογικής ενοχής στο δυτικό κόσμο που χτίστηκε πάνω στη βία και το ψέμα.

Α.Π.