Behind The Candelabra (2013) * * *

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σκηνοθεσία: Στίβεν Σόντερμπεργκ

Πρωταγωνιστούν: Μάϊκλ Ντάγκλας, Ματ Ντέϊμον

118', 1.78:1

Με το που ξεκινά η -αυτοανακηρυγμένη ως τελευταία- ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ, αισθάνεσαι σα να διακτινίστηκες στη μέση του πιο κλασάτου gay κουτσομπολίστικου έργου όλων των εποχών. Σταδιακά όμως καταλαβαίνεις γιατί αυτή για τελευταία, γιατί Ντάγκλας και Ντέϊμον δεσμεύτηκαν, καταλαβαίνεις και γιατί τα κινηματογραφικά στούντιο (λανθασμένα) απείχαν από την χρηματοδότηση της Candelabra – που τελικά ανέλαβε, προσοδοφόρα (και με 11 Emmys) το HBO.

H ιστορία του 6ετούς δεσμού του Λιμπεράτσε με τον Σκοτ Θόρσον μεταμορφώνεται σ’ έναν Ντόριαν Γκρέϊ που, αγνοώντας την ασχήμια του, επιδίδεται σ’ ένα κυνήγι δόξας και απόλαυσης, χάνοντας βέβαια το στοίχημα (που κανείς δεν κέρδισε), και λαμβάνοντας, μέσω της τέχνης του σινεμά, μια κιτς αποθέωση από εμάς που θα δούμε πίσω απ’ τον παρδαλόσχημο Λιμπεράτσε έναν άνθρωπο που αναζήτησε εύψυχα αυτό που δεν υπήρξε παρά μόνο σε σφριγηλά όνειρα νεανικής αλαζονείας.

Χωρίς ίχνος ηθικοπλασίας ο Σόντερμπεργκ κινηματογραφεί το ταλέντο και την μανία της διασημότητας, την αρπακτικότητα και την φρίκη της μοναξιάς της ενώ από γουστόζικη σπόντα (όπως έκανε πιο χοντροκομμένα ο Άντερσον στο Boogie Nights) αποτυπώνει και το σημείο που η ξέφρενη λαγνεία (του ’70) μετατράπηκε σε πορνογραφική επιδίωξη (αυτό)εξόντωσης (το ’80) κάνοντας το AIDS να φαίνεται σαν την σύγχρονη μας πληγή του Φαραώ.

Ερμηνευτικά ο Ντάγκλας βρίσκεται σε δική του κλάση θάρρους και αποτελέσματος στην αρχή, μετά κάπως σα να βρίσκει τη μανιέρα του, οπότε και ο ασυναγώνιστος Ντέϊμον παίρνει τη σκυτάλη παραδίδοντας ένα μνημείο μόλις ελεγχόμενα νευρωτικής κοκαϊνομανίας που θα βρει την λύτρωσή του σ’ όλα εκείνα που διακαώς απέφευγε.

Στίβεν, όχι η τελευταία, αν θες..