Από τον Ηλία Δημόπουλο
Σκηνοθεσία: Τζόελ και Ίθαν Κοέν
Πρωταγωνιστούν: Όσκαρ Άϊζακ, Κάρι
Μάλιγκαν, Τζον Γκούντμαν, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ
104’, 1.85:1
Τοποθετημένο στην Νέα
Υόρκη του ’61, μέσα στην καρδιά της φολκ σκηνής που, κατά μία έννοια, έφερε την
άνοιξη του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων (και την ριζική απάντηση του
συστήματος, βέβαια) αλλά και μέσα στο μυαλό και τα όνειρα του Llewyn Davis, του τροβαδούρου πρωταγωνιστή του, το
Inside είναι
η πιο απαρέγκλιτα μελαγχολική από τις 16 -λιγότερο ή περισσότερο- υπέροχες
ταινίες της φιλμογραφίας των αδελφών Κοέν. Είναι επίσης η πιο θαρραλέα αλλόκοτη
(θα μπορούσε να είναι ίσως ένα ντεμπούτο αλλά, όπως και το Serious Man ας
πούμε, σίγουρα όχι μια ταινία που θα γινόταν στα 60 τους αν δεν είχε
μεσολαβήσει το Όσκαρ και η ευρεία αναγνώριση), η πιο ασυνήθιστα, πιο
αινιγματικά, πιο κινηματογραφικά, δομημένη ιστορία τους. Κι αν το κάνεις αυτό
στα 60 σου, τρία χρόνια μετά τα 170 εκατομμύρια του Αληθινού Θράσους (τούτο δεν
φτάνει ούτε τα 10) και αποδεικνύεις ότι μαζί με το σχεδόν αλάνθαστο παλμαρέ σου
έχεις και ακριβώς την ίδια δημιουργική φόρα και αυθεντικότητα που είχες 30
χρόνια πριν, τότε σου αξίζει ίσως και να θεωρηθεί πως είσαι ότι σπουδαιότερο
δουλεύει αυτή τη στιγμή στην αμερικάνικη σκηνή.
Το Inside είναι
ένα έργο που θα σε πονέσει μόλις τελειώσει, θα σε πονέσει για την μοναξιά του, για
τις νύξεις του στον ανθρώπινο χαρακτήρα, για την απόσταση ανάμεσα στην
σεμνότητα, την δημιουργία και την αυτοκαταστροφή αλλά και για την θλιβερή
συνειδητοποίηση της προσωπικής φενάκης του καλλιτέχνη που όχι μόνο δεν
βυθίζεται στην ουσία της τέχνης του, ούτε απλά δεν έχει όσο ταλέντο θα πίστευε
αλλά είναι δυστυχώς επαρκώς προικισμένος ώστε να αναγνωρίζει το ταλέντο και την
σημασία που ποτέ δεν θα αποκτήσει, έστω, και στον διάδοχό του σε μια ακόμα
σκηνή του Γκρίνουϊτς Βίλατζ.
Εξαιρετική προσθήκη σε μια φιλμογραφία για ...φίλημα, ο Davis είναι μια χαμηλόφωνη, αυστηρώς χειμερινή μπαλάντα που σε κάνει, άμα την έξοδό σου από την αίθουσα, να βλέπεις τους δρόμους υγρούς και τα βουνά χιονισμένα - ακόμα κι αν το είδες σε δημοσιογραφική προβολή ένα ηλιόλουστο αθηναϊκό πρωινό. Καταπληκτική η ιδέα του αφηγηματικού κύκλου, ανοιχτή σε πολλαπλές ενδοκινηματογραφικές (κι όχι μόνο) αναγνώσεις, αλλά η δική μου καρδιά φυλακίστηκε από το βωβό θρήνο που σιγοκαίει σαν λάιτ μοτίφ πίσω από όλη την ταινία. Κι όταν κάποιος θα σφυρίξει στον ήρωα πως καλό θα ήταν να ξαναβρεί το συνεργάτη/φίλο του, τότε μέσα σου ξέρεις πως η απώλεια είναι το μυστικό θέμα του παραμυθιού. Ανεκτίμητο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ μεθαύριο θα το δω, αλλά (και οι δυο σας) μ' έχετε διαλύσει από τα αποδυτήρια.
ΑπάντησηΔιαγραφή